Hoofdstuk twee: Place to stay • 2.2

Met haar rechterhand duwde ze voorzichtig de houten deur open die toegang gaf tot de slaapkamer. Er was geen spoor meer te bekennen van iemand die zich ooit de kamer toegeëigend had. Dat was ook niet moeilijk omdat die persoon namelijk helemaal ergens anders woonde. Hij was nog zelden aanwezig in het huis.
‘Het was Harry’s kamer, maar hij gebruikt hem toch niet meer,’ zei Louis om de stilte te verbreken. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen voor zijn borst en leunde nonchalant in de deurpost. Zijn blauwe ogen bleven ieder beweging die ze maakte nauwkeurig volgen. Net alsof hij bang was om haar zo weer te zien verdwijnen. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn…
‘Ik was ook al tevreden geweest met de zetel hoor.’ Alexandra had het nooit moeilijk gevonden om het zichzelf gemakkelijk te maken met de weinige dingen die ze op dat moment had. Ze trof het regelmatig slechter dan een echt bed wanneer ze weer eens naar een andere stad ging. Ze was namelijk helemaal niet het type om lang op één en dezelfde plek rond te blijven hangen. Al was ze bereid om speciaal voor Louis wel een uitzondering te maken. Ze was graag in zijn buurt.
‘Hey, ik probeer een goede gastheer te zijn.’ Louis trok voor de grap een beledigd gezicht. Natuurlijk zou hij haar niet op de zetel laten slapen. Tegenover mensen mocht hij dan wel harteloos overkomen, maar compleet gevoelloos was hij nu ook weer niet.
‘Juist ja..’ mompelde Alexandra bedenkelijk bij zijn woorden. ‘Bedankt voor de kamer dan maar?’ voegde ze er nog grijnzend aan toe. Ze hield ervan om met zijn idiote spelletjes mee te spelen. Het gebeurde dan ook vaak dat ze echt hele rare gesprekken met elkaar voerden, maar dat was juist het leuke eraan.

‘Als je iets nodig hebt weet je me wel te vinden zeker?’ vroeg Louis nadat het meisje de kamer eens grondig geïnspecteerd had. Zijn eigen slaapkamer bevond zich namelijk wat verderop in de gang van de eerste verdieping. Je had nu niet bepaald een kaart nodig om alles te vinden in het huis.
‘Oh, wees daar maar zeker van,’ antwoordde Alexandra op haar beurt met een ondeugende grijns op haar gezicht. Louis vinden was a piece of cake voor haar. Maakte niet uit waar hij zich ergens zou bevinden. Ze had hem namelijk ook zonder problemen in deze stad weten te vinden, dus dat bewees al heel wat.
Louis schudde grinnikend zijn hoofd en liet zijn armen inmiddels weer gewoon naast zijn lichaam hangen. Hij keek nog eventjes naar haar en draaide zich toen om dat hij naar zijn eigen kamer zou kunnen gaan.
‘Lou?’ Een zachte stem weerhield hem er echter van om nog een stap verder te zetten. Hij kon dan ook niet anders dan zich terug om draaien en vragend naar Alexandra te kijken. Het was duidelijk dat ze nog iets wou zeggen.
Ja?’ Hij had een nieuwsgierige blik in zijn ogen staan toen hij naar het meisje keek. Ze maakte namelijk geen aanstalten om verder te gaan met wat ze wou vertellen.
‘Bedankt.’ Alexandra had hem nog helemaal niet bedankt voor het onderdak dat hij haar had aangeboden. Het zou wel heel erg ondankbaar over komen als ze dat niet zou doen. En daarbij waardeerde ze het echt wel dat hij dat voor haar wou doen.
‘Geen probleem,’ antwoordde Louis weer met een geruststellende glimlach op zijn lippen. Na nog een laatste keer naar haar gekeken te hebben draaide hij zich voor een tweede keer om. Deze keer wandelde hij echt de kamer uit om daarna de deur achter zich dicht te trekken. Vervolgens baande hij zich een weg naar zijn eigen slaapkamer.