215~

Tom PoV
De ambulance kwam snel, en hoewel ze het probeerden te verstoppen, keken de ambulanciers erg ongerust. De halve bank hing vol met bloed. Laura's bloed. Ik probeerde haar wakker te krijgen, in de hoop dat ik op zijn minst wist dat alles in orde was. Ik wou dat Laura me kon zeggen dat alles goed was. Ze namen Laura mee in de ambulance, met spoed. Ze zou meteen geopereerd worden, er zat een kogel in haar schouder. Ik kon het niet geloven, wie was er nu zo...geschift, zo gemeen om Laura gewoon neer te schieten. Want met een geweer.. het was duidelijk de bedoeling geweest om haar te raken. om haar te vermoorden...
Bill hield me tegen toen ik eigenlijk het liefste met de ambulance mee was gegaan. Het zou beter zijn, de ambulanciers hadden zo meer ruimte om haar te helpen. Wij reden meteen met de tourbus naar het ziekenhuis. we zaten vast in het verkeer, en vielen verschrikkelijk op. Bill werd gek van mijn toertjes die ik liep, ijsberen, zoals ze dat noemen. Georg lag languit in de -andere, niet besmeurde- zetel, en zuchtte af en toe. Gustav zat boven te drummen, en het geluid daarvan was op een of andere manier kalmerend, ook al kreeg ik er hoofdpijn van.
Het leek wel alsof er een of andere gek daarboven was die het echt op Laura en ik gemunt had, alsof het nog niet erg genoeg was. We gingen uit elkaar, zagen elkaar niet voor zes jaar, kwamen weer samen, ze loopt weer weg.. dan komt ze met ons mee... en dan wordt ze neergeschoten.. hoe erg kan iemand tegen je zijn?
Blijkbaar vonden Georg en Bill dat ik nogal gestresseerd was, uiteindelijk begon Georg aan mijn lieve kleine broertje te vragen of hij me KO mocht slaan, omdat ik dan rustiger zou zijn. Bill keek hem boos aan, maar eigenlijk was het een goed idee. Dan zou ik me niet zo veel zorgen meer maken over Laura... laura die ergens in een ziekenwagen of ziekenhuis lag dood te bloeden.