214~

Tom PoV
De bodyguards hadden het moeilijk om ons goed en wel door de mensenmassa te leiden, maar het ging. Laura bleef om me heen hangen, ik vond het niet erg, leuk zelfs. maar het was moeilijk om niet naar haar hand te grijpen. Nu ze zo dichtbij was, wou ik weten dat ze er nog steeds was, dat ze niet plots verdwenen was, opgegaan in de massa. Anders liep ze voor en zou ik haar voor de Tourbus zien, in plaats van ergens achter me. Maar de mensen wisten van niets, dus mocht ik niet te veel aandacht besteden aan haar. Toch kreeg ze vuile blikken, gewoon omdat ze met ons meereisde. Zou zoiets me mijn hele leven achtervolgen? dat ik niet met Laura kon samen zijn zonder dat ze eronder had te lijden. Ze passeerde me en glimlachte licht, ik deelde een paar handtekeningen uit, en zag haar vanuit mijn ooghoek opkijken. Toen draaide ze zich plots snel naar mij om en drukte zich tegen me aan. ik sloeg -meer uit automatisme- mijn armen om haar middel. Wat wou ze hiermee bereiken? Zou ze het "aan de wereld" willen bekent maken? Was ze voor alles wat erbij kwam kijken wel klaar? Ik betwijfelde het. Ik hoorde een paar meisjes licht gillen, en Laura duwde net iets harder door. ze keek naar mij, glimlachte zacht, sloot haar ogen en ... zakte in elkaar. De bodyguards en Bill, Gustav en Georg kwamen aanrennen. Ik had gedacht dat de BG's ons zouden helpen met haar, maar ze duwden ons in een sneltempo de bus in. Ik legde Laura in de zetel, maar... de zetel werd rood. ze was gewond. ik klapte zachtjes op haar wang, maar buiten een beetje gekreun, kwam ze niet bij. ik werd bijna gek. Ik draaide haar op haar buik, en merkte ergens op haar schouder een gaatje. Haar kleren waren rond die plaats nat van bloed. Bill's ogen werden een beetje groter, en ik wou georg vragen om... hij was al bezig met een ziekenwagen te bellen. Hij had sneller gereageerd dan ik; weer had hij het sneller door.