002|| Back to black
It takes courage to grow up and become who you really are.
Maandag 4 september 2006
~ Mila Adams
Als iedereen geweest is mogen we weer naar huis. Dat ik hier überhaupt nog voor naar school kom. Waarom kunnen ze die boeken niet gewoon toesturen? Zoals op elke andere normale school? Elk jaar lijken die boeken meer te wegen dan het jaar ervoor. Als ik er alleen al aan denk krijg ik al meteen het gevoel dat ik dit een verschrikkelijk jaar ga vinden.
Het stapeltje met boeken verpak ik in een plastic zak en bind ik achterop mijn fiets. Mijn rooster doe ik in mijn agenda die in mijn Eastpak zit.
Terug in het weeshuis wordt ik begroet door de begeleiders. ‘Nu al terug Mila?’ Ik knik en loop met de boeken in mijn hand door naar mijn kamer. Ik heb een kamer alleen, omdat ik hier al zolang zit. Ik mag ook meer dan andere mensen in het weeshuis. De meeste hier zijn ook jonger dan een jaar of 10. Af en toe komt er iemand van 16 binnen, maar die vertrekt meestal al snel weer.
Ik kom langs de woonruimte. Er staat een televisie in. Hij staat aan. Verbaasd loop ik ernaar toe. Een jongetje van een jaar of 9 zit ervoor, ingewikkeld in dekens. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. ‘Wat is?’ vraag ik bezorgd. Ondanks dat ik hem niet ken, gedraag ik me toch moederlijk tegenover hem, tegenover alle kinderen die hier zitten en dat nodig hebben. ‘Ik ben ziek,’ zegt hij zachtjes. Zijn stem klinkt treurig. Ik leg mijn armen om hem heen en trek hem tegen me aan. ‘Kan je niet slapen?’ Hij schudt zijn hoofd en legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik trek hem op mijn schoot en wieg hem zachtjes heen en weer. ‘Sluit je ogen maar, rust maar gewoon uit. Je hoeft niet perse te slapen.’
Dank jullie wel voor al jullie lieve reacties!
Laten jullie weer reacties en kudo`s achter?
Dat motiveert me echt!
Reageer (6)
Dat motiveert mij ook altijd
1 decennium geledenSnel verder <3 Love this!