Hoofdstuk negentien: Date • 19.1

Hoofdstuk negentien: Date


Weeks are flying by…

Jules keek nog een laatste keer in de spiegel en streek de onnodige plooien uit haar jurkje. Het was ook één van de weinige keren dat ze haar voeten in hakken hulde. Ze mocht ze dan wel niet vaak dragen, toch wist ze zichzelf iedere keer weer overeind te houden. Anders had ze ze nooit aangetrokken.
Haar zwarte haar hing gewoon los over haar schouders heen. Weliswaar lichtjes krullend zoals het altijd was. Ze had niet de behoefte om er iets speciaals mee te doen omdat ze het na een tijdje toch weer los zou maken. En daarbij voelde ze zich zo goed, dus daar ging ze helemaal niets aan veranderen. Harry zou het zo vast ook wel goed vinden.
‘Jules, Harry is er!’ Ze herkende direct haar moeders stem toen die via de trap zich een weg naar boven baande. Harry had erop gestaan haar te komen afhalen omdat hij het absoluut niet wou hebben dat ze alleen over straat zou wandelen in de avond. Sinds het hele gebeuren met Zayn was hij extra voorzichtig. Dat gold ook voor Jules. Hij wou namelijk niet dat haar iets zou overkomen.
Op een voorzichtige manier daalde Jules de trap af eenmaal ze haar kamer had verlaten. Haar hakken lieten een klein, tikkend geluidje achter. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond toen ze zonder kleerscheuren het gelijksvloer had weten te bereiken. Het zou nog wat zijn als ze gevallen zou zijn.
Een brede glimlach vormde zich op Harry’s lippen toen hij het meisje in zijn vizier kreeg. Ze zag er op z’n zachtst uitgedrukt gewoonweg prachtig uit. Het zou nog moeilijk gaan worden om zijn ogen van haar af te houden. Gelukkig zouden ze gewoon naar zijn appartement gaan waar er dus geen vreemde mensen waren die het zouden kunnen opmerken. Vanavond zou ze alleen van hem zijn.

‘You look absolutely gorgeous,’ mompelde hij zachtjes tegen haar terwijl hij zijn armen losjes om haar middel heen sloeg. Voor een kort moment drukte hij zijn lippen op die van haar. Haar niet eens de kans gevend om een antwoord te formuleren.
‘Bedankt. Jij ziet er ook goed uit,’ antwoordde Jules met een glimlach eenmaal ze hun lippen weer van elkaar hadden gehaald. Het was niet zo dat hij er overdreven netjes uitzag, maar hij had duidelijk merkbaar zijn best gedaan om er toch iets of wat fatsoenlijk uit te zien. Niet dat hij dat anders niet was, maar dit was gewoon een speciale gelegenheid.
‘Zullen we?’ stelde Harry na een tijdje voor. Hij kreeg een knik als antwoord van zijn vriendin. Ze wandelde naar de kapstok om daar haar jas te nemen en die vervolgens ook aan te doen. Na nog even gedag te hebben gezegd tegen haar ouders liep ze samen met Harry de voordeur uit. Zijn hand rustte lichtjes op haar onderrug.
‘Heeft mijn moeder nog iets gezegd toen je binnen kwam?’ Jules wist namelijk dat haar moeder soms nogal eens een uitgesproken mening kon hebben. Vaak was het dan ook moeilijk om haar helemaal te ontcijferen.
‘Nee, hoezo?’ wou Harry op zijn beurt. Was er dan iets wat ze gezegd zou moeten hebben? Dat had ze dan in ieder geval helemaal niet gedaan. En misschien was dat ook maar beter zo als het toch alleen maar negatieve dingen inhield.
‘Ik denk dat ze je mag,’ antwoordde Jules daarna glimlachend. Als ze hem niet had gemogen zou ze hem dat al lang hadden laten verstaan.
‘Dat is een hele opluchting!’ bracht Harry lachend uit.