Hoofdstuk twee: Place to stay • 2.1

Hoofdstuk twee: Place to stay


Alexandra’s blik viel op de klok die in de woonkamer tegen de muur hing. Het was alweer één uur ’s nachts en dus al laat genoeg. Ze wilde Louis niet langer ophouden, want ook hij zou zijn slaap nodig hebben. Ondanks het feit dat ze vampiers waren moesten ze toch ook net slapen zoals ieder mens dat deed. Ze hadden weliswaar minder slaap nodig, maar zonder zouden ze ook niet ver komen de volgende dag.
‘Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan.’ Om duidelijk te maken waarom ze zou gaan wees ze met haar wijsvinger naar de klok. Louis volgde met zijn ogen haar vinger en knikte toen begrijpend. Het was inderdaad al laat geworden. De tijd vloog nu eenmaal vooruit wanneer hij met haar praatte. Ze bleven gewoon aan de gang.
‘Waar verblijf je eigenlijk?’ Het leek Louis handig om te weten waar ze voorlopig zou wonen. Ook al had ze het niet gezegd, hij wist gewoon dat ze nog voor een tijdje zou blijven. Het was niet van haar gewoonten om maar één dag op een bepaalde plek te blijven.
‘Nergens, dat moet ik nog zien uit te vinden.’ Alexandra was halsoverkop naar de stad gekomen en had tot nu toe dus helemaal geen plek waar ze een tijdje zou kunnen blijven. Misschien dat ze vannacht nog wel iets degelijks zou kunnen vinden om de nacht door te komen. Morgen zou ze dan wel eens fatsoenlijk gaan rondkijken voor een klein appartementje ofzo. Dat kon ze zich wel veroorloven.
‘Je kunt ook gewoon hier blijven?’ stelde Louis voor toen ze vertelde dat ze nog geen verblijfplaats had. Het huis was toch groot genoeg, en ze was altijd welkom bij hem. Hij zou zich schuldig voelen als hij haar nu gewoon de straat op zou sturen. Zo harteloos was hij toch nog net niet. Hij wou haar gerust helpen, en dan zou hij tenminste niet meer alleen zijn in het grote huis.

‘Echt?’ Alexandra wou hem namelijk helemaal niet tot last zijn. Ze vond het echt geen probleem om zelf wat te gaan zoeken, ook al zou dat waarschijnlijk wat tijd in beslag nemen. Hij moest zich echt tot niets verplicht voelen.
‘Sure, why not?’ Een lieve glimlach rustte op Louis’ lippen toen hij de woorden uitsprak. Hij vond het helemaal niet erg om haar als gezelschap te hebben. Ze hadden elkaar al zolang niet meer gezien, dus ze zouden zeker genoeg onderwerpen hebben om over te praten. En daarbij irriteerde hij zich nooit aan haar.
‘Je bent nog altijd even geweldig als vroeger.’ Alexandra glimlachte vrolijk en schoof wat naar hem toe zodat ze haar armen om zijn lichaam heen kon slaan. Quasi direct reageerde hij door zijn armen om haar middel heen te gooien. Hij had sterk de neiging om haar nooit meer los te laten, maar toch zou het ooit moeten.
Voor een kort moment sloot hij zijn ogen en snoof haar geur op. Zelfs haar parfum was gewoon perfect aan haar. Het was nog steeds een raadsel voor hem hoe ze het toch telkens weer flikte. Waarschijnlijk zou hij er ook nooit achter komen.
Hij kon voelen hoe haar lange vingers voorzichtig door zijn bruine haar gleden. Nog iets wat ze vaak deed wanneer ze elkaar een knuffel gaven. Ze kenden elkaar nu al zolang waardoor ze gewoon konden voorspellen wat de andere ging doen. Ze wisten haast alles van elkaar, op een paar dingen na.
Na een paar minuten lieten ze elkaar dan toch maar gewoon los omdat ze anders de hele nacht zo zouden blijven zitten. Niet bepaald comfortabel.
‘Don’t you ever walk away from me again,’ mompelde Louis zachtjes tegen haar.