Hoofdstuk één: So we meet again • 1.3

Louis liet zijn ogen langzaam over het meisje glijden dat aan het andere uiteinde van de zetel zat. Ze was nog altijd even prachtig als pakweg honderd jaar geleden. Zo zou ze ook voor altijd blijven, en daar had hij absoluut geen problemen mee. Hij ging een beetje verzitten voordat hij een vraag aan haar zou stellen.
‘Wat brengt je eigenlijk hier?’ Hij had echt niet verwacht om haar in deze stad tegen te komen. En daarbij leek ze maar al te goed te weten dat hij er ook woonde. Anders had ze hem daarstraks niet dat steegje in gesleurd. Nee, er moest iets meer achter zitten dan een gewone toevallige ontmoeting.
‘Ik hoorde dat jullie nogal last hadden van Zayn.. Ik moest zien wat voor ’n schade hij heeft aangericht,’ antwoordde Alexandra netjes op de vraag. Natuurlijk kende ze Zayn ook, en ze waren helemaal niet de beste vrienden. In tegendeel zelfs: ze had hem nooit echt gemogen. Ze was er dan ook sterk van overtuigd dat die gevoelens wederzijds waren. Ze hadden elkaar nooit echt kunnen uitstaan.
‘Hoe wis je dat hij hier was?’ Louis’ wenkbrauwen zakten in een onbegrijpelijke frons. Hij had het altijd al vreemd gevonden hoe ze telkens weer op de hoogte was van alle nieuwigheden. Alleen wist niemand hoe ze dat telkens weer flikte. Het was een goed bewaard geheim, en waarschijnlijk zou ze het nooit loslaten bij iemand. Zelfs tegen hem had ze het nooit willen vertellen…
‘Je weet toch dat ik zo mijn bronnen heb?’ vroeg ze met een lacherig ondertoontje en een brede grijns op haar gezicht. Iedere vraag die hij aan haar stelde kon hij zelf beantwoorden. Er was niemand anders dan Louis die haar zo goed kende, en zelfs voor hem droeg ze nog geheimen met zich mee. Dat diende hij te accepteren omdat het gewoonweg een deel van haar persoonlijkheid was. Er viel niets aan te veranderen.

‘Maar vertel, wat heeft hij deze keer uitgespookt?’ Alexandra ging wat rechter zitten en keek geïnteresseerd naar Louis. Om de één of andere reden voelde ze al een kwaad gevoel opborrelen wanneer ze eraan dacht dat hij Louis iets had aangedaan. Ze kon het gewoon niet hebben wanneer iemand de jongen kwetste, en uit ervaring was gebleken dat dat andersom zeker ook het geval was.
‘Je weet toch wat er jaren geleden gebeurd is?’ vroeg Louis voor de zekerheid aan haar. Dat leverde hem een bevestigend knikje op. Ergens had hij ook wel verwacht dat ze het niet vergeten was omdat zulke gebeurtenissen je wel bij bleven.
‘Hij is dus teruggekomen om wraak te nemen op Harry,’ vervolgde hij zijn uitleg dan maar. Nog steeds begreep hij niet waarom Zayn alleen maar Harry wou hebben. Ze waren tenslotte met z’n vieren geweest die de beslissing hadden genomen toen. Alhoewel, wie weet had hij Niall en Liam allang gevonden en waren die er nu niet meer. Quasi direct dwong hij zichzelf om die gedachte uit zijn hoofd te bannen. Zo mocht hij helemaal niet denken want het zou toch niets uithalen.
‘Hij stak hem neer met een houten staak.’ Alexandra hield haar adem voor enkele seconden in. Al zou het niet veel uitmaken wanneer ze die veel langer zou inhouden.. Technisch gezien was ze namelijk al dood. Het was gewoon om de schijn voor de mensen op te houden, en het was een automatisme geworden.
‘En dat heeft hij overleefd?’ vroeg ze ongelovig aan de jongen die tegenover haar zat. Een houten staak in je borst hebben zitten was even effectief voor een vampier als een messteek voor een mens. Dat was dan ook de reden waarom ze het vreemd vond dat Harry nog vrolijk op de wereld rondliep.
‘Dankzij Jules ja,’