Hoofdstuk achttien: Louis • 18.3

Jules staarde wat naar de tekst die er op het blad geschreven stond. Al lukte het haar niet om er ook maar iets van te begrijpen. Ze kon de verschillende woorden niet aan elkaar koppelen om er vervolgens een betekenis aan te geven. De essentie van de tekst ging echt volledig aan haar voorbij. Ze wist zelfs niet eens meer welk tijdschrift ze nu eigenlijk probeerde te lezen. Het enige waaraan ze kon denken was Harry.
Hij was een tijdje nadat Louis weer vertrokken was terug in slaap gevallen. Normaal had hij nooit zoveel slaap nodig, maar door de aanval en het grote bloedverlies was hij gewoon uitgeput. Daarom hield ze zich ook stil zodat hij rustig kon slapen.
Ze had een uurtje geleden plaatsgenomen op de grond, voor de zetel waarin Harry lag. Haar knieën had ze opgetrokken zodat ze het tijdschrift op haar benen kon leggen ter ondersteuning. Ze was niet van plan om een centimeter van hem te wijken voordat hij weer zo goed als de oude zou zijn. Het kon haar niet schelen wat haar ouders ervan zouden denken. Harry was op dit moment belangrijker dan hun mening.
Haar gedachten werden onderbroken door een stekend gevoel aan haar arm. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze doorhad dat het natuurlijk de bijtwonde was. Het deed pijn, maar toch verdween er een deel van die pijn door te weten dat ze er Harry wel mee had kunnen helpen. De pijn die zij nu voelde was helemaal niets in vergelijking met de pijn die hij had moeten doorstaan. En dan nog had hij eerst geweigerd zijn belofte te verbreken door haar bloed te weigeren. Ze had hem er gewoon toe moeten dwingen, en ergens was ze heel erg blij dat ze dat had gedaan.
Jules draaide haar hoofd lichtjes van zodra ze iets door haar zwart haar voelde glijden. Al snel kwam ze erachter dat het Harry was die zijn vingers door haar haren heen haalde. Blijkbaar was hij al een paar minuten weer wakker en had hij in de tussentijd naar haar liggen kijken.

‘Hoe voel je je?’ Jules had zich nu helemaal omgedraaid zodat ze hem zonder problemen kon aankijken. In haar ogen rustte echter wel een bezorgde blik die Harry al vanop een kilometer zou kunnen opvatten. Hij vond het lief van haar dat ze zo bezorgd was, maar dat was helemaal nergens voor nodig.
‘Redelijk,’ antwoordde hij dan ook. De pijn was er nog steeds, maar die zou uiteindelijk vanzelf wel weer wegtrekken. Hij moest het wat tijd geven en zeker niet ongeduldig gaan worden. Een aanval met een houten staak was namelijk niet niks.
Hij bedacht zich plots dat hij haar nog steeds wat bloed moest geven om zijn bijtwonde bij haar weer te genezen. Hij strekte zijn arm uit om met zijn eigen hand haar arm voorzichtig vast te nemen. Met zijn andere, nog vrije hand, rolde hij haar mouw omhoog waardoor hij de wonde zag. Hij wist wat hem te doen stond.
Hij bewoog zijn eigen arm weer naar zijn mond en boorde zijn tanden door zijn huid heen. Enkele druppels welden onmiddellijk op uit de wondjes. Hij schonk Jules een veelbetekenende blik toe. Ze wist heus wel wat hij van haar wou.
Jules slikte een keer, ze vond het nog steeds ontzettend smerig. En zo smaakte het natuurlijk ook. Om er maar vanaf te zijn zette ze haar lippen tegen zijn pols aan en zoog ze de druppels bloed op. Enkele seconden daarna trok ze zich vliegensvlug terug terwijl ze enkele keren moest hoesten. Een vies gezicht ontbrak er ook niet aan deze keer. Ze hoopte echt dat dit de laatste keer was dat ze het zou moeten doen.
‘En dan te bedenken dat jij hiervan leeft,’ gooide ze er walgend uit. Ze snapte echt niet hoe hij zo iets smerigs door zijn strot kon krijgen. Een zacht gegrinnik vulde de kamer terwijl Harry de bloedrestjes van zijn arm veegde.
‘Sorry, it’s a habit,’