The Barrier of Silver Beauty

"NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE." Ik sta ineengedoken met mijn handen voor mijn ogen. Ik had het gevoel dat ik overal werd gesneden door de duizenden kleine glasscherven. Ik hoor 2 paar voeten haastig de trap op rennen. "Fay gaat het? Wat is er gebeurt?!" Hoor ik Lexie en Stella geschokt roepen. Voorzichtig durf ik door mijn vingers te kijken en gluur naar de deuropening. Lexie en Stella staan daar buiten adem verrast naar mijn armen te kijken. "Gelukkig ben je niet gewond." Zegt Stella opgelucht. "Uh?" verbaast de ik mijn ogen open strek mijn armen voor mij uit. Geen enkel schrammetje. "Maar... hoe...?" Stella liep voorzichtig naar me toen, het glas ontwijkend, en legt een arm om mijn schouder. "Kom maar naar beneden, ik maak wel een lekker ontbijtje voor je. Voor de schrik." Ik luisterde maar half naar wat Stella allemaal uitkraamde. Hoe kon het dat ik geen enkel schrammetje had? Dat was gewoon onmogelijk. Terwijl Stelle me zachtjes vooruit duwde, keek ik nog even achterom, naar die duizenden glinsterende glasscherfjes, waarvan geen eentje mij geraakt heeft. Stella duwt me in de stoel en loopt meteen verder naar de keuken. Haar hoofd kwam nog even om de hoek. "Blijven zitten hé." Zei ze met een gigantische glimlach op haar gezicht. Zeven minuten later kwam er een bord met een boterham met van alles en nogwat erop met Stella erachteraan. "Zo alsjeblieft." Stella zette het bord voor mijn neus en ik keek verrast naar de boterham. Ik heb nog nooit zoveel verschillende dingen op een boterham gezien. "Kom op, tast toe." Stella woelde even door mijn haar wat net een beetje goed zat, en huppelde naar de keuken. Soms is ze echt nog een meisje van zeven. Lachend keek ik naar de boterham en nam er een hap van. Het smaakte verassend goed. Even later was de boterham op en kon ik naar school. Joepie... dat was wel het laatste waar ik nu zin in had.

De hele dag staar ik een beetje levenloos voor me uit. Ik krijg vele bezorgde blikken van vrienden een vele boze blikken van leraren naar me toe geworpen. In de pauze legt Cat troostend een hand op mijn rug. "Heeey Feetje, wat is er nou de aan de hand, je bent net een levenloze dode vandaag." "Nee, nee Cat, er is niks." Verontwaardigt legt Cat haar armen over elkaar en kijkt me met haar bruine ogen streng aan. "Fay, ik zie het heus wel wanneer een levenloze dode dood is of levend is." Ze keek even vreemd in het rond. "Ehm... ik bedoel... naja er is iets en dat zie ik, en ik ben vast niet de enige." "Er is vanochtend een spiegel zomaar uit elkaar gesprongen en ik ben daar erg van geschrokken." Cat keek me met grote ogen aan en sloeg haar armen om me heen. "Oooooooo Fay, is dat het. Had dat dan gewoon even gezegt!" "Jajaja, ik zal het onthouden. Maar mag ik nu uit deze martelhouding bevrijdt worden?" Snel liet Cat me los en giechelde even. "Sorry." Zei ze lief. Overal om me heen zijn mensen die me willen troosten en steunen. Maar dat haalt niet de grote last weg die op mijn schouders drukt.