LXVI

Alice Potter

‘Sirius?’ Remus kijkt verbaasd om zich heen, maar de kamer is op ons na leeg. ‘Wat bedoel je?’ Hij kijkt me bezorgd aan.
‘Nou… Hij zag toch toen…’ Sirius zag dat Remus me bijna zoende en daarna heb ik er eigenlijk niks meer over gehoord. Remus ging met Sirius naar boven… ‘Wat heb je eigenlijk tegen hem gezegd toen?’
‘De waarheid. Dat ik je leuk vind en dat hij het niet tegen James mag zeggen. En…’ Hij kijkt me aan. ‘Dat ik niet wist of het wederzijds was.’
Ik glimlach als hij een beetje rood wordt en snel kijkt hij naar beneden. ‘Remus? Ja.’
Hij kijkt me weer aan. ‘Ja?’
‘Ja, ik wil met je uit.’
‘Oh.’ Hij grijnst.

Nog steeds zit ik op de bank, ik kan niet stoppen met glimlachen ondanks dat Remus al een kwartier weg is. Het avondeten is begonnen en hij moest weg om geen argwaan te wekken bij zijn vrienden, bij mijn broer. Ik moet mezelf eerst nog een beetje kalmeren voordat ik naar beneden kan, anders valt het sowieso op.
Als ik weer in staat ben om een normaal gezicht te trekken, sta ik op en loop naar beneden. Zonder echt naar de tafel te kijken, ga ik ergens zitten. Dan pas kijk ik stiekem om me heen. Remus zit bijna aan de andere kant van de tafel en glimlacht even naar me. Ik kijk naar mijn lege bord en probeer zo weinig mogelijk naar rechts te kijken.
‘Hoe was het?’ Marinda ploft naast me neer. Helaas aan de rechterkant en dus schieten mijn ogen weer naar Remus. ‘Hallo?’
Ik kijk haar aan en glimlach even. ‘We hebben een date.’
‘Een date? Was dat nog geen date dan?’
‘Nee, niet echt…’
‘Oh,’ zucht ze. ‘Je moet het hem wel vertellen trouwens.’
‘Wat?’
‘Ik heb er even over nagedacht en het lijkt me haast onmogelijk om James niks te zeggen,’ zegt ze en schept wat op haar bord.
‘Dat kan niet,’ mompel ik.
‘Je moet het hem vertellen.’
‘Dan moet jij actie ondernemen,’ zeg ik, als ik achter haar Sirius zie lopen.
Ze kijkt om en kijkt bijna meteen weer terug. ‘Hou je mond,’ snauwt ze.
‘Je zei zelf-’
‘Het kan me niks schelen wat ik zei, dat geldt voor jou. Ik zei het toch tegen jou? Niet tegen mezelf.’