Verrassing

Sherlock nam het netjes ingepakte rechthoekige doosje aan. Hij hoefde het niet eens te schudden of te wegen. ‘Reageerbuisjes.’
John kuchte ongemakkelijk. ‘Eh, ja. Ik had een beetje moeite met het vinden van een passend cadeau.’
‘Je had me helemaal niets hoeven te geven. Het is niet zo dat ik iets geef om verjaardagen, ook niet om mijn eigen.’ Sherlock zette zijn onuitgepakte cadeau op tafel, op de plaats waar bij John een bord met Angelo’s spaghetti stond. Na een kort moment voegde hij toe; ‘Bedankt, John.’ Het ging tenslotte om het gebaar en dat kon hij wel waarderen.
John schudde zijn hoofd, met een mix van schaamte en irritatie. ‘Het is veel te moeilijk om jou te verrassen.’
‘Onmogelijk,’ corrigeerde Sherlock hem onmiddellijk.
‘Sorry?’
‘Onmogelijk. Het is onmogelijk om mij te verrassen.’
John had nu een heel andere uitdrukking op zijn gezicht. Geamuseerd, bijna uitdagend, wat Sherlock verwarde. ‘Je zegt dus dat ik niets zou kunnen doen dat je niet verwacht?’
De detective knikte zonder het minste spoortje twijfel. John was af en toe net iets origineler dan de rest van de Londenaren, maar over het algemeen waren zijn acties en reacties zeer voorspelbaar. Ook in dit geval zag Sherlock al waar dit op uitliep en hij besloot dat nog eens te onderstrepen door het voorstel dat John hem wilde doen zelf in woorden om te zetten. ‘Ik wil best met je wedden, maar je hebt me vandaag al een cadeau gegeven. Daar bovenop ook nog vijftig pond lijkt me wat overdreven, denk je niet?’
John grijnsde. Hij leek zeker van zijn zaak, wat in Sherlock zowaar een licht gevoel van medelijden opriep. ‘Vijftig?’ herhaalde John vragend. ‘Deal.’
Hij vroeg er zelf om. Sherlock haalde onverschillig zijn schouders op. ‘Het is jouw geld. Je hebt één dag de tijd.’
‘O, ik zal geen hele dag nodig hebben.’
Sherlock trok één wenkbrauw op en wilde een antwoord geven, maar hij kreeg de kans niet. De andere man had zich over de tafel gebogen en kuste hem, wat een intelligent weerwoord uitten ietwat onpraktisch maakte.
Toen John zijn kraag weer los had gelaten en zijn stomverbaasde uitdrukking zag, grijnsde de slinkse dokter voldaan. Hij strekte zijn hand uit naar Sherlock. ‘Vijftig pond, hadden we gezegd?’