Dit is net mijn droom

MAM!

Ik zat rechtop in mijn bed met een bezweet voorhoofd, en mijn hand op mijn hart. Ik was niet dood. Ik voelde dat mijn hart langzaam rustiger ging kloppen, tot ik helemaal gekalmeerd was.
'Wat is er?' riep mijn moeder toen ze op dat moment door de deur naar binnen stormde.
'Rustig mam,' zei ik. 'Er is niets aan de hand, ik had gewoon een nachtmerrie. Dat is het.'
'O schatje toch.' En ze pakte me stevig vast. 'Waar ging het over dan?'
Ja? hoe moet ik dat uitleggen? Eh?'Nou... Ik, eh, werd omvergeduwd door een man en die werd later overreden, en toen ik hem wilde helpen werd ik zelf ook... ja... overreden.'
'Oh, wat een vreselijke droom! Je weet toch heel goed dat overrijden maar heel zelden gebeurt, en onthoud, 't is maar een droom!'
'Ja, mam.'
'Mooi, en kom nu maar je bed uit, want ik ben eitjes aan het bakken.' Slik. Daar begon mijn droom ook mee. Ik voelde me erg ongemakkelijk toen ze dat zei en kreeg er bijna braakneigingen van. Ik stapte mijn bed uit en liep naar de badkamer om mijn tanden te poetsen, en daarna weer terug naar mijn kamer om mijn kleren aan te trekken. Toen ik beneden kwam, draaide mijn moeder zich om en zei: 'Nou Zoë, je had in ieder geval je haar wel kunnen wassen gisteravond.' Van schrik spuugde ik mijn drinken uit, en mijn hart begon weer net zoals vanochtend te kloppen. Hard.
'Ja, mam,' zei ik en sloeg mijn hand voor mijn mond, wat zeg ik nu? Dit is onmogelijk! Ik ben nog aan het slapen, dat is het. Ik sla mijzelf een paar keer op mijn wangen maar er gebeurd niets.
'Zoë, wat ben je aan het doen? Je moet naar school.' Ik stond op van de bank en nog voordat ik een stap wilde zetten stoot ik mijn schenen tegen het salontafeltje. Auw! Sh*t, nee, niet weer! Ik wilde niet weten hoe het voelde, ik wilde niet dat het nagespeeld werd, daar krijg ik bijgelovige gedachtes van. Rustig ademhalen, rustig.
Nadat ik gekalmeerd was, pakte ik mijn spullen en mijn fiets. Lekke band. Dat werd dus lopen.
Terwijl ik aan het lopen was, keek ik om me heen. Zag ik een man, zag ik een auto? Nee. Totdat ik een beuk van de zijkant kreeg.
'Kijk uit waar je loopt, wil je?!' zei de man.
'Ja meneer,' zei ik, terwijl ik hem met grote ogen aankeek. Snel keek ik rond, op zoek naar een zwart busje... Zwart busje, waar ben je? Nog voordat ik dat busje wilde zoeken, merkte ik dat IK degene ben die de man moet helpen en ik rende achter hem aan.
'Meneer! Meneer!' Gelukkig draaide hij zich om, stopte met lopen en... vermeed het zwarte busje dat om de hoek kwam scheuren. Van opluchting viel ik flauw en het laatste wat ik zag is dat de man naar me toe kwam rennen.
Ik ga niet dood.

Dit was net mijn droom.

Hoe ga ik dit aan mijn moeder vertellen?