Hoofdstuk achttien: Louis • 18.2

Louis’ lippen vertoonden niet meer dan een strakke streep op zijn gezicht toen hij geconcentreerd naar het verhaal van zijn beste vriend had geluisterd. Natuurlijk had hij wel kunnen weten dat dit allemaal Zayn ’s werk was. Alleen snapte hij niet waarom de jongen dan ook niet achter hem aankwam. Hij was er tenslotte ook bij geweest jaren geleden. Hij had net zoveel schuld als Harry.
‘Als ik die klootzak ooit in mijn handen krijg..’ mompelde hij met een lichte, woedende ondertoon in zijn stem. Meteen schudde Harry heftig zijn hoofd toen hij snapte wat Louis daarmee bedoelde. Dat zou hij hem echt nooit laten doen.
‘Niet doen Louis, hij is het niet waard,’ protesteerde hij dan nu ook luidop. Het had echt geen zin om achter Zayn aan te gaan. Wie weet waar hij zich inmiddels alweer zou bevinden. Het zou zelfs kunnen dat ze hem nooit meer zouden vinden omdat hij zich waarschijnlijk constant verplaatste. Dat was ook het slimste om te doen in zijn situatie.
Toch waardeerde hij het wel dat Louis zo bezorgd was over hem. Het toonde nogmaals aan dat hij een echte beste vriend was waar je zonder problemen op kon rekenen. Hij zou hem voor geen geld van de wereld nog kunnen missen.
‘Hoe heb je het eigenlijk overleefd?’ Louis bedoelde er helemaal niets verkeerds mee, maar het was niet gebruikelijk dat een vampier zoiets overleefde. Dat was dan ook de reden waarom hij zo nieuwsgierig was naar ieder detail van de aanval.
‘Jules heeft me gered.’ Harry draaide zij hoofd lichtjes zodat hij glimlachend naar het meisje kon kijken dat een beetje langs de kant stond. Ze had hen niet willen storen in de conversatie die ze hadden. Ze had namelijk maar al te goed door dat Louis haar niet echt mocht, dus ze ging zich zeker niet aan hem opdringen.

‘Hoe heb je dat gedaan?’ Jules was even verbaasd over het feit dat Louis echt werkelijk tegen haar sprak. Het was namelijk het eerste wat hij tot nu toe tegen haar had gezegd. Het duurde dan ook even voordat ze met het juiste antwoord aan kwam zetten.
‘Met bloed,’ was het simpele antwoord dat ze hem gaf. Om te bewijzen dat het echt zo was stroopte ze haar mouw weer een klein stukje omhoog. Louis had nu het perfect zicht op de bijtwonde bij haar pols. Hij kon maar moeilijk geloven dat ze dat echt vrijwillig had gedaan. Al was hij haar er wel dankbaar voor.
Jules liet een klein glimlachje zien terwijl ze haar mouw weer zachtjes omlaag trok. Het betekende niets voor haar. Ze zou namelijk werkelijk alles voor Harry doen als ze hem daarmee kon helpen. Zijn leven redden was daar ook deel van.
Harry kon haar straks beter wat van zijn eigen bloed geven om de wonde weer te genezen. Hij wou namelijk niet dat ze daar te lang mee moest rondlopen. De mensen zouden zich dan waarschijnlijk ook weer gaan afvragen hoe ze eraan was gekomen. Dan kon ze weer fijn met leugens gaan rondstrooien, en dat was niet de bedoeling.
‘Heb je nog iets nodig?’ vroeg Louis na een tijdje aan zijn beste vriend. Hij vond het geen probleem om wat spullen te gaan halen als Harry ze echt nodig had. Dat zou hij zelfs met plezier doen, zeker nu hij zo zwak in de zetel lag.
‘Nee, toch bedankt Lou,’ antwoordde de andere jongen op zijn beurt glimlachend. Het enige wat hij nog kon doen was wachten totdat hij weer volledig hersteld was. En daarbij had hij inmiddels wel alles wat hij nodig had.
Ze stond nog geen drie meter bij hem vandaan en haar zwarte haar hing losjes over haar schouders heen. Zij was alles wat hij nodig had om gelukkig te kunnen zijn. Zonder haar zou hij echt niet meer kunnen leven. Jules was zijn leven.