Hoofdstuk één: So we meet again • 1.2

‘Is Harry er niet?’ Alexandra keek Louis vragend aan terwijl ze zich langzaam in de zetel zakken die in de woonkamer van het huis stond. Ze wist dat Harry en Louis onafscheidelijk waren, al vanaf het begin dat ze elkaar ontmoet hadden. Het was mooi om te zien, zeker omdat zulke vriendschappen tussen hun soort nogal zeldzaam was. Vampiers waren nogal loners die graag hun zaken alleen voor zichzelf hielden. Al had je natuurlijk wel een paar uitzonderingen op de regel.
‘Nee, die woont wat verder de stad in,’ antwoordde Louis netjes op de vraag. Het was moeilijk voor hem om niet naar haar prachtige verschijning te kijken. Hij had altijd al een ongelooflijke zwak voor haar gehad, en ook nu werd dat weer duidelijk. Ze wist dat zelf ook maar al te goed en vond het juist leuk.
‘En ik die dacht dat jullie onafscheidelijk waren..’ mompelde Alexandra ongelovig. Het leek nu net alsof de twee ruzie had, en dat kon ze maar moeilijk geloven. Wanneer ze ruzie hadden was het zo goed als altijd binnen de vijf minuten weer opgelost. Daarom dat dit haar dan ook vreemd in de oren klonk.
‘Hij wil dicht bij Jules zijn,’ verklaarde Louis grinnikend. Ze hadden helemaal geen ruzie, maar hij had het nog steeds moeilijk met het feit dat zijn beste vriend iets met een mens had. Al ging het wel al beter dan in het begin.
‘Ik wist niet dat hij een vriendin had?’ Alexandra was toch wel onder de indruk omdat ze Harry’s reputatie kende. Hij verleidde vaak meisjes met zijn charmes om daarna genadeloos toe te slaan. Het verbaasde haar dat er dan eindelijk toch iemand was die zijn hart had kunnen veroveren. Al was ze natuurlijk ook blij voor hem.
‘Het is een mens,’ gooide Louis er droog uit toen hij merkte dat ze dat dus kennelijk niet doorhad. Hij wou eigenlijk wel eens weten wat zij van het hele gedoe dacht.

‘Is dat een probleem dan?’ Alexandra had er helemaal niets op tegen dat Harry verliefd was op een mensenmeisje. Oké, vroeger had ze er waarschijnlijk wel tegen geprotesteerd, maar tegenwoordig was gewoon alles mogelijk. Harry was heus niet de enige vampier in de wereld die verliefd werd op een mens.
‘Ze is een mens Alex!’ herhaalde Louis nog eens duidelijk toen ze er zo luchtig op reageerde. Dat had hij eigenlijk helemaal niet van haar verwacht. Normaal gezien zou ze volledig aan zijn kant moeten staan in dit soort gevallen.
‘Je moet niet zo ouderwets doen Tomlinson,’ zei het meisje lachend tegen hem. Er waren wel ergere dingen in de wereld dan een vampier en een mens die bij elkaar waren. Alleen leek hij dat nog niet echt te beseffen.
‘Vroeger zou je me gelijk hebben gegeven Quade,’ beet Louis haar op dezelfde manier toe. Koppig sloeg hij zijn armen over elkaar voor zijn borst. Hij was verdomd blij haar terug te zien, maar het was duidelijk dat ze in de tussentijd ook wel veranderd was op sommige vlakken. Waarschijnlijk was dat bij hem ook het geval.
Alexandra grinnikte zachtjes toen ze zag hoe hij erbij zat. Het zag er gewoon ronduit schattig uit, maar dat was hij naar haar mening altijd al. Ze mocht het hem alleen nooit zeggen omdat hij daar altijd met volle overgave tegen protesteerde.
‘Ik heb je echt gemist Lou,’ bracht ze zachtjes uit nadat ze een tijdje naar hem had zitten kijken. Haar woorden zorgden zonder problemen voor een vrolijke glimlach op zijn lippen. Eigenlijk was haar stem alleen al genoeg.
‘Ik jou ook,’