Hoofdstuk één: So we meet again • 1.1

Hoofdstuk één: So we meet again


Met zijn handen in zijn zakken gepropt wandelde hij rustig door de vrij verlaten straten van de stad. Ieder normaal mens zou rond dit tijdstip niet meer alleen over straat wandelen, maar hij was niet zoals ieder normaal mens. Hij hield van de nacht en het had dan ook geen geheimen meer voor hem. Hij wist dat er mensen waren die er van hielden om jonge meisjes in het holst van de nacht de stuipen op het lijf te jagen. Zelfs jongens ontsnapten vaak niet aan enkele raken klappen die ze nergens aan verdiend hadden.
Het zou echter een grote vergissing zijn deze jongen aan te vallen. De rollen zouden wel eens in een oogwenk omgedraaid kunnen worden. Ze zouden hem smeken om genade die hij hen niet zou geven. Hij kon ze nog gebruiken voor zijn eigen goed, om zijn brandende honger te stillen die zijn lichaam teisterde.
Zijn ogen gleden langzaam langs de omgeving. De kleinste beweging die er gemaakt werd registreerde hij. Van de mensen die voorbij wandelden tot blaadjes die werden opgeblazen door het zachte windbriesje. Niets bleef onopgemerkt.
In de huizen die hij passeerde brandde er nog maar weinig licht. Dat kwam omdat de meeste mensen al een hele tijd veilig in hun bed lagen te slapen. Hier en daar was er toch nog een enkeling die zijn licht nog had laten branden. Het was grappig hoe mensen zo afhankelijk waren van het licht, hoe ze zonder geen hand voor ogen konden zien. Voor de meesten stond het donker ook gelijk aan angst. Ze waren meteen hun draad kwijt wanneer er geen licht meer was om de omgeving rond hen te tonen. Ze dachten dat van alles hen besloop, en dat was vaak ook het geval. Ze waren alleen niet in staat het te zien. Dat was al één verschil tussen hem en de mensen. Hij kon perfect zien in het donker.

Hij zou nog langer door kunnen gaan met het vergelijken van licht en donker en hun twee soorten, maar hij werd ruw onderbroken. Dit was één van de weinige keren dat hij zich liet verrassen door een beweging. Hij had hem namelijk helemaal niet zien aankomen, ondanks zijn perfecte zicht in de nacht.
Zonder enige problemen wist iemand hem mee in een luguber steegje te trekken. Hij moest toegeven dat zijn tegenstander vreselijk sterk was, bijna sterker dan dat hij zelf was. Dat kon toch niet mogelijk zijn? Met alle kracht die hij in zich had wist hij zich uit de greep los te trekken. Vervolgens knalde hij de onbekende persoon zonder pardon tegen de bakstenen muur. Met zijn handen drukte hij de schouders ook nog tegen de muur zodat hij niet weg kon geraken. Hij wou eerst eens weten waar dit allemaal goed voor was.
Zijn woede verdween als sneeuw voor de zon toen hij een gezicht kon zien. Haar volle rode lippen trokken meteen zijn aandacht. Ze stonden in een lichte glimlach die ook haar bruine ogen wist te bereiken.
Met één van zijn handen veegde hij een pluk donkerbruin haar uit haar gezicht. Hierdoor streek zijn vinger lichtjes langs haar zachte wang, het gevoel was nog steeds hetzelfde. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat ze hier was? Hij had haar al jaren niet meer gezien, en nu was ze opeens weer terug. Alsof ze nooit was weggeweest.
Hij was niet in staat om ook maar één zinnig woord uit te brengen na het zien van wie hem had aangevallen. Al wist hij natuurlijk ook wel dat het helemaal geen aanval was. Ze zou hem nooit gemeend pijn doen, en dat was andersom ook zo. Zij was de enige die ook maar enkele invloed op de jongen had. Ze was de enige die echt tot hem door kon dringen. Niemand anders slaagde daar ooit in.
‘Did you miss me?’