H1

‘Odin, wakker worden!’ Met een ruk schrok ik wakker en wierp een blik van de klok, het was 10 uur s’ochtends. Ik stond op en liep nog half slapend de trap af. Toen mijn moeder me zag, kwam ze gelijk naar me toe en zei: ‘Gefeliciteerd met je twaalfde verjaardag!’ ‘Dat is waar ook’ zei ik. ‘Ik ben vandaag jarig!’ ‘Hariëtte, hoe lang moeten die broodjes in de oven?’ hoorde ik mijn vader vanaf beneden roepen. ‘20 minuten!’ riep mijn moeder. ‘Hans, Odin is wakker!’ Gelijk kwam mijn vader de trap op gelopen en feliciteerde me. ‘Gefeliciteerd met je verjaardag Odin’ zei hij. ‘De grote dag is eindelijk aangekomen, de dag dat je wordt toegewezen aan je element’. Dat was zeker een grote dag. Elk kind dat op Omanus 12 wordt, wordt toegewezen aan zijn of haar element. Dit kan niet veranderd worden. In bijna elk geval is dit het element van je ouders en aangezien wij in het aarderijk leven, wordt ik toegewezen aan het element aarde. ‘Kleed je nu maar snel aan, dan krijg je straks na je toewijzing je cadeaus’ zei mijn vader. Ik knikte en liep de badkamer in, om mezelf te wassen.

Nadat ik mezelf had aangekleed, liep ik naar beneden. Op tafel stond een grote maaltijd klaar. Er stonden allerlei broodjes en andere lekkere dingen. De toewijzing zou om 12 uur plaatsvinden, dus we hadden nog een uur. Nadat we gegeten hadden, dronken we thee met een stuk taart. Op de taart stonden 12 kaarsjes. Ik blies de kaarsjes uit en sneed de taart in stukken. ‘Ik kan niet wachten om te zien hoe je toegewezen wordt aan je element’ zei mijn moeder. ‘Ik weet nog goed hoe ik toegewezen werd aan het element aarde’. ‘Dat weet ik ook nog als de dag van gisteren’ zei mijn vader. Toen sloeg de klok ineens 12 uur. Zenuwachtig keek ik mijn ouders aan. ‘Je moet gaan staan’ zei mijn vader. Ik ging staan en wachtte totdat de klok 12 keer had geslagen. Bij de twaalfde slag verscheen er ineens een heel fel licht voor me. Met grote ogen keek ik hoe de 7 zussen als schimmen voor mij verschenen. De middelste zus sprak tot mij en zei: ‘Odin Blomore Trivane is vandaag 12 geworden. Volgens de regels van Omanus wordt op deze dag hij aan zijn element toegewezen. Dus hierbij verklaren wij dat Odin Blomore Trivane aan het element’. Even bleef het stil. Ik wachtte gespannen af op het ene woord dat uit haar mond zou komen. ‘Water toegewezen word’.

Hoe mysterieus de zussen gekomen waren, gingen we ook weer weg. Met grote ogen bleef ik naar de plek kijken waar de zussen hadden gestaan. Ik hoorde mijn moeder in tranen uitbarsten en mijn vader tierde en vloekte in het rond. Ik keek naar mijn rechterpols en zag dat er een blauwe golf afgebeeld stond, het teken van het waterrijk. Gelijk verscheen er een blauw licht voor ons, dat zich vormde tot een man. De man had blauw haar en een lange blauwe jas aan. ‘Odin Blomore Trivane, ik moet je verzoeken om al je spullen te pakken en met mij mee te komen om naar het waterrijk te gaan’ zei de man. Mijn moeder was nog steeds aan het huilen en kon geen woord zeggen. Mijn vader stond op en liep kwaad naar de man toe. ‘Hoe is het verdomme mogelijk dat uitgerekend mijn zoon aan een ander element toegewezen wordt in plaats van het element aarde. Dit kan gewoon niet waar zijn. U krijgt mijn zoon niet mee!’ ‘Hellaas is hij een van de enkelingen die toegewezen wordt aan een ander element en volgens het testament zal uw zoon met mij mee moeten komen naar het waterrijk’ zei de man. ‘Jullie hebben 1 uur om afscheid te nemen’. Daarna verdween de man weer zoals hij gekomen was.
Nu pas drong er tot me door was er zojuist gebeurd was. Nu pas dong het tot me door wat hiervan de gevolgen waren, ik moest weg bij mijn ouders. ‘Papa, zeg alsjeblieft dat ik droom, er moet toch iets zijn wat we kunnen doen’ zei ik met een enorme brok in mijn keel. ‘Er is niets wat we tegen het testament kunnen doen’ zei mijn vader. ‘Ik ben bang dat er niets anders op zit dan dat jij mee moet naar het waterrijk’. ‘Nee! Echt niet!’ schreeuwde ik door het huis. Ik raakte helemaal in paniek, ik werd gewoon weggehaald bij mijn bloed eigen ouders. ‘Ik ga je tas in pakken’ zei mijn moeder tussen haar tranen door. ‘Ik wil zeker weten dat je genoeg herinneringen aan ons mee neemt en dat je genoeg spullen bij je hebt om goed voor jezelf te zorgen’. Huilend liep mijn moeder de kamer uit naar boven.

Mijn vader liep naar de berg cadeaus toe en pakte er een klein groen doosje uit. Hij liep terug naar mij en gaf me het doosje. ‘Ik wil dat je dit sowieso meeneemt naar het waterrijk’ zei mijn vader. Ik tilde het dekseltje van het doosje eraf en pakte er een mes uit. Het mes had een groen handvat, dat versierd was met bloemen en lianen. Aan het uiteinde van het mes zat een scherpe punt. ‘Dit mes wilde ik je geven met het doel om een fantastische vechter te worden’ zei hij. ‘Buiten je element beheersen moet je ook goed kunnen vechten zonder je element. Ik wil dat je dit mes meeneemt, zodat je een goede herinnering hebt aan het aarderijk’. Toen hij dat zei hield ik het niet meer en barste in tranen uit. Op dat moment kwam mijn moeder naar beneden met een grote koffer. Op dat moment verscheen ook ineens weer het blauwe licht. Verbaasd keek ik naar de klok en zag dat het uur voorbij gevlogen was. Mijn moeder rende naar mij toe en omhelsde me. ‘Ik kan niet zonder je’ fluisterde ze in mijn oor. ‘Ik ook niet zonder jou’ fluisterde ik terug. Daarna liep ik naar mijn vader en omhelsde hem opnieuw. ‘Ooit op een dag zal ik weer bij jullie zijn’ zei ik tegen mijn vader, ook al wist ik dat dat onmogelijk was. Ik stopte het doosje in mijn zak en liep naar mijn koffer toe. Samen met mijn koffer liep ik naar de man toe. Nog een keer draaide ik me om naar mijn ouders. Mijn moeder stortte op de grond en begon wild te schreeuwen, het was vreselijk om te zien.

Daarna werd alles blauw voor mijn ogen.