Hoofdstuk achttien: Louis • 18.1

Hoofdstuk achttien: Louis


Harry opende zijn ogen toen hij weer iemand op de deur hoorde kloppen. Het klonk dof, maar dat kwam omdat hij er niet helemaal bij was. Jules had het voor elkaar gekregen hem naar de zetel te verplaatsen, en daar lag hij nu dus nog steeds. Eventjes was hij bang dat het Zayn zou zijn die voor de deur stond, maar die zou gewoon binnekomen wanneer het hem paste. Netjes kloppen was niet zijn stijl.
Jules keek nog een keer bezorgd naar Harry voordat ze naar de deur liep. Ze wist wie er achter het dikke stuk hout zou staan omdat ze hem zelf gevraagd had te komen. Eenmaal ze Harry’s gsm te pakken had was het niet zo moeilijk geweest. En al zeker niet toen ze vertelde wat er aan de hand was.
Met haar rechterhand trok ze de deur uiteindelijk open waardoor ze een jongen kon zien. Ze had hem nog nooit eerder gezien, maar ze twijfelde er niet aan dat dit Louis moest zijn. De andere vampier, buiten Zayn, waar Harry vaak over vertelde. Zo was ze te weten gekomen dat Louis zijn beste vriend was. Al jaren lang.
‘Louis?’ vroeg ze op een voorzichtige toon voor de zekerheid. Je wist maar nooit of je toch nog de verkeerde persoon voor je had staan. Haar twijfels werden echter weer weggevaagd toen ze jongen bevestigend knikte. Hij leek niet echt blij te zijn met haar aanwezigheid, maar dat feit probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Ze opende de deur verder zodat hij zonder enige problemen naar binnen kon stappen.
‘Hij ligt in de zetel,’ deelde ze nog even aan hem mee voordat ze de deur weer netjes sloot. De behoefte om meer tegen hem te zeggen had ze helemaal niet. Ze zou ook niet verbaasd zijn als dat geheel wederzijds was.

‘Hazz?’ Louis’ stem liep over van bezorgdheid toen hij zijn beste vriend zag liggen. Hij zag er helemaal niet goed uit, en hij snapte dan ook niet hoe hij in godsnaam een aanval met een houten staak had kunnen overleven. Het was gewoon niet logisch.
Harry had niet verwacht Louis in zijn appartement te zien. Hij wist toch helemaal niet wat er gaande was? Hij zou nu normaal gezien thuis moeten zitten en zich met iets anders bezighouden. Maar blijkbaar was hij dus toch te weten gekomen wat er aan de hand was. Maar hoe?
‘Waarom ben je hier?’ vroeg hij dan ook met moeite. Hij had nog steeds erg veel pijn, maar dankzij Jules’ bloed was het toch al een stuk beter dan voorheen. Toch zou het nog een tijdje gaan duren voordat de pijn helemaal zou wegtrekken.
‘Jules heeft me gebeld…’ Het viel niet te missen dat Louis moeite had om de naam van het meisje uit te spreken. Hij vond het nog steeds moeilijk te accepteren dat Harry echt verliefd op haar was. Toch probeerde hij om zich in te houden wanneer ze in de buurt was. Hij wou zijn beste vriend namelijk niet kwetsen, en misschien moest hij gewoon nog even aan het idee wennen. Misschien was hij ooit wel in staat om haar niet meer als een potentieel slachtoffer te beschouwen.
‘Het spijt me Lou,’ fluisterde Harry zachtjes naar de andere jongen. Hij wist maar al te goed dat hij het nu echt helemaal verpest had. Het zou heel wat tijd gaan kosten om alles weer fatsoenlijk op poten te zetten. Om ervoor te zorgen dat er een einde zou gaan komen aan alle problemen die er waren.
‘Het is jou schuld niet Hazz.’ Louis streek voorzichtig met zijn vingers door de bruine krullen van Harry heen. Het was zijn schuld niet.