~ Hoofdstuk 17 ~

Foppe zweefde luid zingend door de gangen. Hij gooide een mestbom in een harnas, werd onzichtbaar en trok eerstejaars, die op weg waren naar de ontbijtzaal, aan hun gewaden de lucht in. Net toen hij bezig was met het losschroeven van de deurklink van Omber haar lokaal, kwam de Bloederige Baron langs zweven.
'Haha, komt dat eens even goed uit, zo te zien gaat hij naar de Noordertoren. Zo ver mogelijk van de grote zaal en mijn plannetjes.'
mompelde Foppe tegen niemand in het bijzonder.
Vrolijk fluitend zweefde hij door de gangen op weg naar de Grote Zaal.
'Help'
piepte ik zo zacht mogelijk. Hoe moest ik hier ooit uitkomen. Wat Foppe zijn plannetjes ook waren, ze betekende vast niet veel goeds.
'GOEDEMORGEN PUISTENKOPPEN!'
Schreeuwend zweefde Foppe de Grote Zaal binnen. Verscheidene kinderen keken verward op van hun ontbijt.
'Zozo, ettertjes, genieten jullie een beetje van je pap?'
Foppe zweefde grijnzend over de hoofden van een aantal eerste jaars aan de tafel van Ravenklauw. Met een harde klap gooide hij de borden pap over hun hoofde.
'Eet lekker!'
Zijn volgende slachtoffers waren een groep derdejaars die net de Zaal binnen kwamen lopen. Doorweekt van het pompoensap rende ze minder dan een minuut later weer naar buiten. Professor Omber rende woedend achter Foppe aan, die bezig was met het gooien van gekookte eieren op de hoofden van een aantal Huffelpuffers.
'Foppe! Verdwijn nu onmiddellijk uit de Grote Zaal. Of moet ik soms de Bloederige Baron halen?'
Maar Foppe deed alsof hij doof was en ging vrolijk verder met het verpesten van het ontbijt. Een aantal kinderen, waaronder Fred en George, zagen dit weer als een aanleiding tot een voedselgevecht. Nog geen vijf minuten later was het een grote puinhoop in de zaal. Overal lag eten, aan de muren, op de vloer, in kinderen hun gewaden en zelfs in hun haren. Foppe moedigde luidkeels een aantal tweedejaars aan die elkaar bekogelde met flensjes en jam.
'Sla hem harder, Nee niet zo! Moet ik het voordoen ofzo?'
Omber, die nu buiten adem bij de deur van de zaal stond, was compleet geschokt. Met open mond en grote ogen staarde ze naar de chaos. Foppe zweefde naar haar toe, en kiepte een grote pot jam boven op haar hoofd leeg. Woedend, scheldend op Foppe en onder de jam rende ze naar de lerarentafel.
'Waarom wij niks doen Doretha?' vroeg professor Anderling quasi verbaasd aan Omber.
'U weet toch dat wij alleen bevelen mogen opvolgen van het schoolhoofd? En aangezien Professor Perkamentus er niet is bent u dat?'
Professor Anderling ging ongestoord verder met het ontbijt. Verbluft staarde Omber haar aan. Op dat moment kwam Vilder de zaal binnen. Verbluft en verontwaardigd - alsof hij Perkamentus de vogeltjesdans had zien doen - staarde hij de zaal in. Omber beende met nijdige passen op Vilder af.
'Doe er wat aan!'
Vilder hees zijn lange jas op en begon tierend en scheldend achter Foppe aan te rennen
'Haha, ik wist niet dat die ouwe Snul nog zo snel kon lopen.'
Grijnzend keek Foppe naar Vilder, die woedend met zijn vuisten naar Fopppe zwaaide.
'Zo, ik denk dat het nu wel welletjes is.'
Foppe grijnsde naar Omber, stak zijn tong uit, maakte een knetterend scheetgeluid en zweefde naar de deur van de zaal. Halverwege bedacht hij zich, opende zijn zak - waar ik al die tijd in had gezeten- en duwde me eruit. Ik viel naar beneden en landde met een harde smak in een bak met roerei.