W95

“Zo zusje, zullen we beginnen?”, vroeg Daphne.
“Graag”, zuchtte Bloom.
“Zenuwachtig?”
“Ja”, moest Bloom toegeven.
“Dat begrijp ik, het is geen eenvoudige betovering, en het zal behoorlijk onaangenaam voor je worden, maar het is waarschijnlijk de enige manier.”
“Maakt niet uit, ik wil echt niet langer meer wachten”, zei Bloom vastberaden.
“Oké”, stemde Daphne in. “Geef me je hand.” Ze stak haar hand naar Bloom uit, en Bloom legde zonder aarzelen de hare er in. “Nu, Bloom, mag je me niet meer loslaten tot we klaar zijn. Wat er ook gebeurd.”
“Oké”, fluisterde Bloom.
“Goed, Bloom, je moet transformeren.”
“Transformeren? Maar dan verander ik weer in dat monster”, zei Bloom geschrokken.
“Dat weet ik”, zei Daphne. “Maar je moet je niet concentreren op wat je wordt, Bloom, maar op wat je wil doen. Je wil mij niet aanvallen. En ik zal je helpen.”
“Oké, ik probeer het”, zei Bloom zenuwachtig.
“Concentreer je, Bloom, concentreer je erop dat je mij niet wilt aanvallen.”
“Maar als ik dat wel doe?”, vroeg Bloom paniekerig.
“Ik ben een nimf, Bloom, brute kracht doet mij bijna niets. Je moet me vertrouwen, ik weet wat ik doe.” Bloom dacht terug aan de woorden van Faragonda:
‘Bloom, als er iemand is die jij in alle situaties blindelings kan vertrouwen, is het Daphne wel.’
Bloom ademde diep in en uit.
“Oké”, besloot ze. “Ik ben er klaar voor.”