10 Abduct Harry Potter

Puntjuuhh POV


"Ik denk dat ik een plan heb," ik zei het zachtjes zodat niemand ons zou horen. "Oh ja?" Aloho had nog steeds een worstvinger van Goyle die maar niet weg wilde. "Ik vertel het als je niet meer op Goyle lijkt." "Ik kan er toch niks aan doen dat zijn worstvingers zo lelijk zijn!" was haar protest. Gelukkig werd de vinger langzaam smaller. Na ongeveer vijf seconden was haar vinger weer normaal. "Nou, wat was je plan?" "Ik had bedacht dat we Harry in deze zak stoppen," ik toverde een zak tevoorschijn. "En dat ik het raam uitvlieg, op zijn bezem uiteraard," ging ik verder "Terwijl jij," Ik had een wolkje tevoorschijn getoverd, waarin je het hele plan uitgebeeld zag met allemaal poppetjes. "Jij gaat naar de kamer van hoge nood. Daar maak je een enorm raam, daar vlieg ik doorheen." De wolk met het plan verdween. "En dan? We zijn dan nog steeds hier." "Dan gaan we overwinningskoekjes eten!" was mijn antwoord. Stiekem slopen we richting de deur van de jongensslaapzaal. In dit geval was het wel handig dat de meiden wel op die van de jongens konden komen en de jongens niet op die van de meiden. "Ik tel tot drie en dan stormen we naar binnen. Oke?" Aloho knikte bevestigend. "Een," stiekem werd ik toch een beetje zenuwachtig. "Twee," Wat als er iets mis ging? "Drie," mijn stem klonk net wat hoger dan normaal. "NU!!!" ik zette me over mijn angst heen en rende naar binnen met Aloho achter me aan.

Harry was net zijn shirt aan aan het trekken toen we binnenkwamen. Hij stond met zijn rug naar ons toe en mompelde iets dat op hoi leek. Zijn kleine hersentjes waren natuurlijk nog niet genoeg ontwikkeld om zich te beseffen dat wij geen vrienden van hem waren. Ik vond het een beetje oneerlijk om hem aan te vallen terwijl hij met z'n rug naar ons toe stond dus ik wachtte. Harry was eindelijk klaar met z'n shirt en draaide zich om. Terwijl hij een vreemd uitziende tas wilde pakken merkte hij ons op. In de twee seconden tijd dat hij ons alleen maar aanstaarde, viel ik aan. Ik vond het saai om magie te gebruiken, dus liet ik het op een worstelpartij uitkomen. En nog geen twintig seconden later lag Harry al op de grond en propten we hem in de zak. Ik pakte zijn vuurflits en hing de zak aan de bezem. Een luid protest kwam uit de zak vandaan, al konden we niet horen wat er gezegd werd. Aloho liep richting de deur."Een groot raam," hielp ik haar herrineren. "En vergeet je de overwinningskoekjes niet?" Aloho stond even stil en draaide zich om. "De koekjes heb je al opgegeten, we hebben overwinningstaart," en lachend liep ze de deur uit.



Harry POV


Vermoeid trok ik mijn broek aan. Ik haatte de schooluniformen. Het enige voordeel eraan was dat ze lekker zaten. Ik bedoel ze zijn lelijk en je doet ze in de trein aan, om ze drie uur later weer uit te trekken. Ik was oververmoeid maar ik had Ron beloofd om met hem te gaan lasergamen. Ik had de hele vakantie gezocht naar een mogelijkheid om het hier te doen. Een paar dagen voordat ik vertrok had ik het gevonden, een toverspreuk die een lichtstraal naar iemand schiet. De lichtstraal kan iedere kleur hebben en de geraakte persoon kan een tijdje niks afvuren. Onder het eten had ik aan Hermelien gevraagd of zij wist hoe ik dan de stand kon bijhouden. Eerst wilde ze niks vertellen omdat we dan - weer - de regels braken, maar toen Ron beweerde dat ze het niet vertelde omdat ze het niet wist kregen we antwoord. Ik had geregeld dat Daan en Simon ook mee zouden doen. Fred en George toonden ook belangstelling en Ginny vond het ook wel wat. Toen ik Marcel vroeg had hij eerst gevraagd of het pijn deed, toen ik vertelde van niet wilde hij het ook wel proberen. Als iedereen het leuk vond zou ik een wedstrijd oprichten tegen zwadderich, maar zover was het nog niet. Terwijl ik mijn shirt aantrok hoorde ik iemand binnenkomen. Waarschijnlijk was dat Marcel die weer bang was dat lasergamen pijn deed. "Hoi," mompelde ik. Nadat ik mijn shirt had aangetrokken draaide ik me om en bukte me om mijn tas te pakken die gemaakt was van een oud t-shirt van mijn neefje Dirk - een kerstcadeautje van oom Herman, tot ik zag wie er daarnet binnen waren gekomen. Twee meiden, eentje had een zak vast en viel me aan, de andere sprong gelijk bij. Na een gevecht dat ik meteen verloren had zat ik in de zak. Hij was zo betoverd dat de binnenkant groter was dan de normaal. Ik kon niet precies horen wat er gezegt werd. Hoe goed ik ook luisterde, de zak was te dik. Ineens werd de rust in de zak verstoord door een van de meiden, ik werd omhooggetild en er werd nog iets gedaan. Ik wist niet wat, maar het wiebelde veel. Ik vervloekte tante Petunia voor het feit dat ze me nooit te eten gaf, anders was de zak te zwaar en werd ik niet ontvoerd. Ik dacht namenlijk dat dit een ontvoering was, ik had een vermoeden dat Voldemort hierachter zat, of ik had gewoon te veel films van Dirk gekeken. Ik wist wel zeker dat ik vannacht nog niet zou gaan lasergamen.