Hoofdstuk zeventien: Blood • 17.3

Na enkele minuten slaagde Jules erin de volledige staak uit zijn borst te trekken. Ze smeet het stuk hout aan de kant en hield zich nu volledig bezig met Harry. De wonde die de staak veroorzaakt had leek niet echt te genezen, en dat was een probleem. Hij verloor teveel bloed en zijn lichaam was te erg beschadigd door het hout.
Een ambulance bellen was echter ook geen oplossing. Hoe moest ze in godsnaam gaan verklaren wat er allemaal gebeurd was? Die mensen zouden haar nog eerder meenemen omdat ze zouden denken dat ze gek was. Nee, er moest een andere manier zijn om hem hieruit te helpen. Iets veel effectiever.
Alsof er zonet letterlijk iemand een idee in haar hoofd gepropt had lichtten haar ogen op. Er was inderdaad iets wat hem zou kunnen helpen, en ze was zelf in het bezit ervan. Vlug stroopte ze de mouw van haar jas en shirt omhoog waardoor haar blote arm zichtbaar werd. Het ging pijn doen, maar het was het waard. Ondertussen stroomden de tranen nog steeds langzaam over haar wangen heen.
Ze bewoog haar arm in de richting van Harry’s mond zodat haar pols goed zichtbaar was. Ze kon zien hoe hij zijn hoofd probeerde weg te draaien van haar arm.
‘Harry, doe het gewoon!’ smeekte ze hem huilend. Ze was echt niet van plan om hem te verliezen wanneer ze hem juist kon helpen. Met het kleine beetje kracht dat hij nog in zich had schudde Harry zijn hoofd.
‘Nee!’ zei hij steevast met een hese stem. Enkele weken had hij beloofd haar nooit meer pijn te doen, en die belofte zou hij ook houden. Hij wist verdomd goed wat Jules van plan was, maar het zou niet lukken. Hij zou haar niet gaan bijten, hoe graag ze dat ook wou.

‘Als jij het niet doet, doe ik het,’ zei Jules met een stem die oversloeg door het huilen. Ze krabbelde overeind en rende naar de keuken toe. Daar trok ze verschillende lades open totdat ze eindelijk in het bezit van een mes kwam. Dat was hetgeen waarnaar ze opzoek was geweest.
Met het mes rende ze weer naar Harry toe om zich vervolgens op haar knieën te laten zakken. Ze had het nog nooit eerder gedaan, maar nu kon ze gewoon niet anders. Het koude metaal van het mes drukte tegen haar pols. Met haar ogen dichtgeknepen maakte ze een snee waardoor het bloed direct opwelde.
Opnieuw hield ze haar pols voor Harry’s mond, die op zijn beurt het verse bloed rook. Toch weigerde hij het van haar aan te nemen. Ergens wist hij dat hij niet meer zou kunnen stoppen eenmaal hij één druppel geproefd had. Ze bracht zichzelf er alleen maar mee in gevaar, en dat wou hij helemaal niet.
Jules was echter niet van plan om op te geven en drukte haar pols gewoon tegen zijn lippen aan. Volgens haar kon hij nu gewoon niet anders dan het bloed accepteren. En gelijk had ze. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk weken zijn lippen toch uiteen. Ze kon voelen hoe hij eerst gewoon het bloed opzoog dat al uit de wonde was opgekomen. Ze moest zelf echter op haar tanden bijten toen zijn tanden zich ook echt door haar huid heen boorden.
Harry haatte zichzelf om wat hij aan het doen was, maar hij kon nu niet meer terugtrekken. Het bloed was geweldig en gaf hem het gevoel dat hij terug sterker werd. Oké, het zou hem niet volledig genezen, maar het nam de ergste pijn weg. Het was als een soort morfine voor hem. Alleen gebruikte hij het al jaren aan een stuk.