199~

Laura PoV
'Tom, sorry. ik heb het al gezegd, het was niet de bedoeling om..' tom lette duidelijk niet op wat Bill probeerde te zeggen. 'Ik heb je al gezegd dat je dat niet tegen mij moet zeggen. Laura wou het stil houden, omdat ze bang was hoe iedereen erop zou reageren.' zei Tom. Ergens had hij gelijk, het deed raar dat hij me zo goed kende. 'Eigenlijk verbaast het me niet.' zei Georg. 'Vroeger deden jullie twee ook niets anders dan flirten.' zei hij. Tom keek naar de tafel. 'Wel, toen is het een beetje verkeerd afgelopen, geloof ik.' zei hij zacht. 'Ik ga die fout geen twee keer maken.' mompelde hij nog zachter. Ik legde mijn hoofd tegen de muur, ik was nog altijd moe. 'EH, jullie houden jullie kop, tegen iedereen. Zeker tegen mam.' zei hij met een blik op Bill die zijn lippen op slot deed. 'Je kan het haar zelf zeggen.' zei hij. 'Hoelang zijn jullie...' vroeg Gustav plots. 'Tijdje.' zei hij zacht. 'van die keer dat Tom wegliep.' mompelde ik zacht. nu kon ik niet anders dan naar hen toe gaan. Tom glimlachte zacht. Ik wou op een stoel zitten, maar TOm trok me op mijn schoot. 'Boterham met?' vroeg hij. ik haalde mijn schouders op, mij maakte het niet uit. 'Je moet natuurlijk wel eten;' zei Bill. ik zuchtte. 'Waarschijnlijk wel.' ik was nog niet echt gewend aan het licht. 'Laura, ik denk dat ik me moet ver...' 'ik heb het al gehoord, is wel goed.' mompelde ik snel, voor dat ik van iedereen Sorry moest gaan horen. Tom had een boterham met choco gemaakt voor me en probeerde die nu -zonder mijn gezicht te zien,- in mijn mond te proppen. 'Flink broodje eten.' mompelde hij terwijl hij het brood op mijn wang plat drukte en de choco uitsmeerde. Bill deed zijn best om niet te lachen met mijn besmeurde gezicht.