LXIII

Alice Potter

En dan weet ik het. Het is alsof het gevoel dat ik heb als ik hem zie nog duizend maal erger wordt, alsof zich er een explosie van dat gevoel in mijn buik plaatsvindt. Ik vergeet alles om me heen als ik mijn ogen sluit en opga in het moment.
Pas een tijd later, naar mijn gevoel toch veel te snel, open ik mijn ogen als Remus de kus onderbreekt. Ik voel Remus’ hand op mijn wang en hij zorgt dat ik hem aankijk. Het is alsof mijn gevoel weerspiegeld wordt in zijn ogen, waardoor ik me in moet houden hem meteen weer te zoenen.
Hij ziet het ook en trekt me in een omhelzing. ‘Hoe lang?’ fluistert hij.
‘Ik wist het niet, maar nu weet ik het.’

‘Ik weet niet hoe lang we daar hebben gestaan, het zal vast niet erg lang geweest zijn, maar ik had moeite met hem loslaten. Hij zei dat ik moest gaan slapen en dat we morgenavond écht moeten praten. Hij lachte zo lief en….’ De rest van mijn woorden verdwijnen in mijn kussen. Ik word rood als ik zie hoe Marinda me aankijkt.
Ze lacht. ‘Ik zei het toch. Gewoon naar binnen gaan en op z’n bek pakken,’ zegt ze tevreden.
Ik glimlach en knik naar haar. Ze zit op mijn bed, ze was nog wakker toen ik binnenkwam en kon niet wachten om me te ondervragen. Nog steeds weet ik niet zeker hoe haar plotselinge vriendschap bedoeld is. Of ik haar kan vertrouwen… Of ik dit wel zou moeten vertellen. James mag het niet weten, voorlopig nog niet in ieder geval. Ineens word ik nerveus. Wat zal James wel niet denken als hij het hoort? Misschien moeten we het hem niet vertellen, of in ieder geval niet tot we van school zijn, dan is het iets makkelijker hem te ontlopen. Of we moeten de rest van onze schooltijd in de Kamer van Hoge Nood gaan zitten.
‘Wat is er?’ Marinda kijkt me wantrouwig aan. ‘Je bent toch niet wéér aan het twijfelen?’
‘Niet over Remus,’ mompel ik.
‘Niet over Remus.. Nou, dat is positief, denk ik…’
‘Over James?’
‘Wat? Je weet toch dat hij je broer is?’
‘Wat hij er van zal zeggen?’ zeg ik verontwaardigd.
‘Oh. Nou, dan vertel je het hem toch niet.’ Ze haalt haar schouders op. ‘En ga nu maar van hem dromen.’ Ze staat op. ‘Remus dan.’