Hoofdstuk zeventien: Blood • 17.2

Jules was weer klaar met school voor vandaag en had net gedag gezegd tegen Emily en Matthew. Ondanks het hele voorval konden ze nog steeds erg goed met elkaar opschieten. Oké, het zou waarschijnlijk nooit meer hetzelfde worden, maar ze was al lang blij dat ze nog met elkaar omgingen. Het had namelijk ook heel anders kunnen uitdraaien.
Ze had besloten om toch nog even bij Harry langs te gaan vandaag. Gisteren had ze hem niet kunnen zien omdat hij toen weg was om wat voedsel te vinden. Hij had honger gehad en dan kon ze maar beter niet te dicht in zijn buurt zijn. Hij kon zich wel beheersen, maar op dat moment was het een heel erg moeilijke opgave voor hem. Je wist maar nooit wanneer hij het niet langer kon uithouden.
Eenmaal ze voor zijn deur stond drukte ze met haar wijsvinger het knopje van de deurbel in. Normaal gezien duurde het gemiddeld vijf seconden voordat de deur open werd gedaan en Harry in de deuropening verscheen. Vreemd genoeg was dat vandaag helemaal niet het geval. Ze fronste dan ook lichtjes haar wenkbrauwen.
Haar hand tastte in haar jaszak naar de huissleutel die ze een week terug van hem gekregen had. Ze had hem nog nooit gebruikt, maar hij was wel handig voor noodgevallen. Dit moment beschouwde ze dan ook als een noodgeval. Als hij niet thuis zou zijn zou hij haar zeker en vast iets hebben laten weten.
Ze stopte de sleutel in het sleutelgat en een kleine klik gaf iets later aan dat de deur open was. De sleutel verdween weer in haar jaszak waarna ze langzaam naar binnen liep. Ook de deur trok ze weer netjes achter zich dicht.
‘Harry?!’ Zelfs nadat ze hem geroepen had kwam er geen antwoord. Haar vingers sloten zich om de deurklink heen zodat ze de deur die echt toegang gaf tot zijn appartement open kon doen. Voorzichtig keek ze naar binnen, maar er was nog steeds geen leven te bekennen. Het enige juiste woord om de situatie mee e beschrijven was “vreemd”.

Langzaam liep Jules wat verder de ruimte in. Haar ogen gleden langzaam door de kamer heen, misschien dat ze dacht iets ongewoons te ontdekken. Haar aandacht werd echter direct getrokken door een zachte kreun die afkomstig was uit de slaapkamer. Ze trok haar wenkbrauw omhoog en liep erheen.
Haast direct sloeg ze haar handen voor haar mond toen ze zag wat er met Harry gebeurd was. Dit kon niet anders dan het werk van die Zayn zijn. Ze zakte naast hem neer op haar knieën en veegde enkele krullende lokken haar uit zijn bezwete gezicht. Zijn groene ogen stonden dof en hij moest zeker al veel bloed verloren zijn. Ze wist dat ze hem moest helpen en het probleem zat waarschijnlijk ook bij de houten staak die nog voor een stuk uit zijn borst stak. Het was gewoon wreed.
‘Trek het eruit,’ smeekte Harry haar met een zachte en ongelooflijk hese stem. Ze moest moeite doen hem te verstaan, maar uiteindelijk wist ze toch wat haar te doen stond. Ook wist ze maar al te goed dat het hem ontzettend veel pijn zou gaan doen. Ze wilde hem geen pijn doen, maar anders zou hij sterven en dat wou ze ook helemaal niet.
Ze nam de staak in haar handen bij de nog zichtbare delen en verstrekte haar grip. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze naar de pijnlijke uitdrukking op Harry’s gezicht keek. Het was vreselijk hem zo te moeten zien.
‘Het spijt me Harry,’ fluisterde ze zachtjes om zich te verontschuldigen voor de pijn die zou gaan volgen over enkele seconden. Inmiddels rolden de tranen ook al zorgeloos over haar wangen om daarna op de vloer uit elkaar te spatten.
Ze kneep haar ogen stijf dicht en gaf na drie seconden een stevige ruk aan het stuk hout dat ze in haar handen hield. Ze probeerde om Harry’s geschreeuw buiten te sluiten terwijl ze hem van het ding probeerde te verlossen.