Hoofdstuk zes: Starbucks • 6.1

Hoofdstuk zes: Starbucks


Camille liet zich met een klein zuchtje op één van de stoelen zakken. Ze was echt blij om eindelijk uit dat verdomde reuzenrad te zijn, en alles wat ze nu even wou doen was wat eten. Ze viel nog net niet om van de honger. En blijkbaar was ze niet de enige die dat gevoel had, want Niall kon haast niet meer wachten om wat te bestellen. In tegenstelling tot haar had hij echter wel ontbeten.
‘Still mad at me?’ vroeg Louis met een triestige gezichtsuitdrukking. Hij had dus eindelijk begrepen dat ze het echt niet leuk had gevonden om gedwongen in dat vreselijke reuzenrad te kruipen. Het enige antwoord wat hij dan ook kreeg was een korte schouderophaling. Ze moest nog beslissen of ze hem wel zou vergeven.
‘Ik denk dat dat een “ja” is,’ merkte Liam toen droog op. Ze had inmiddels al ondervonden dat hij de meest serieuze van de hele bende was, maar hij kon ook grappig zijn. Van hem zou Louis zeker en vast nog wel wat kunnen leren.
‘Kom op, we gaan wat te eten halen.’ Niall nam Camilles hand beet en trok haar zo simpel weer overeind van haar stoel. Eigenlijk was ze hem wel dankbaar omdat ze dan even niet naar het gelach over haar hoogtevrees hoefde te luisteren. Als Niall er tenminste ook niet over zou gaan beginnen.
‘Je moet je niet teveel aantrekken van hun grapjes. Dat gaat vanzelf wel weer over,’ probeerde Niall haar een beetje gerust te stellen terwijl ze langzaam aanschoven in de rij. Ze wist ook wel dat ze het allemaal niet slecht bedoelden, maar op dat moment was ze gewoon zo ontzettend bang geweest. Ze zouden haar reactie best begrijpen als ze zich in haar plaats moesten stellen.
‘Dat weet ik wel,’ antwoordde Camille dan ook met een klein glimlachje op haar gezicht. Ze vond het echt aardig van hem dat ze haar gerust probeerde te stellen. Het zou zomaar kunnen dat ze nog eens goede vrienden met Niall ging worden.

Beiden bestelden ze wat te eten toen ze eindelijk vooraan in de rij stonden. Het meisje achter de balie knikte eventjes en liep toen weg om hun bestelling in orde te brengen. Het zou vast niet lang duren voordat ze weer terug zou komen.
‘We waren van plan om de Big Ben als volgende stop te doen,’ verklapte Niall na een tijdje aan haar. Hij was er zeker van dat ze dat leuker zou vinden omdat ze dan niet ergens een hoop meters boven de grond hingen. En daarbij was het ook echt iets wat je gezien moest hebben als je in Londen was.
‘Dat klinkt al een stuk minder angstaanjagend dan dat reuzenrad,’ antwoordde Camille opgelucht. Ze hoopte echt uit de grond van haar hart dat ze geen hoge dingen meer zouden bezoeken. In ieder geval toch niets als ze zelf zo hoog moest gaan. Een tweede keer zou ze waarschijnlijk niet meer overleven.
‘Ik kan wel voor het angstaanjagende deel zorgen als je wil?’ stelde Niall met een brede grijns op zijn gezicht voor. Natuurlijk bedoelde hij het als een flauw grapje, en dat had Camille ook al gauw door.
‘Dat hoeft echt niet hoor,’ wimpelde ze het voorstel vlug af voordat hij het nog echt ging doen ook. Het zou hem vast en zeker niet veel moeite kosten om iets te vinden. Ze zag het zelfs nog gebeuren dat hij de hulp in zou roepen van de andere jongens.
‘Okay, your wish is my command,’