177~

Laura PoV
'Ik ga verder met uitpakken. Wanneer vertrekken we ongeveer?' vroeg ik. Bill en Tom wisselden een blik uit, TOm grijnsde en dat voorspelde niet veel goed. 'Wat?' vroeg ik zacht. 'Misschien heb je niet heel erg goed geluisterd naar de planning, maar we vertrekken pas over 3 dagen.' zei Bill met een lachje. 'Oh' was het enige dat ik op dat moment kwijt kon. De jongens lachten natuurlijk weer met me, wat zouden ze anders doen. 'Voor vandaag heb ik fantastische ideeën.' zei Bill enthousiast. 'En het is nog maar 10 uur 's morgens.' zei ik op een gespeeld bang toontje. Georg lachte en kroop met Gustav achter een Wii. 'Wat gaan jullie doen?' vroeg Tom argwanend. Bill keek naar mij, met een glimlach die maar 1 iets kon betekenen. 'Shoppen!' gilden we samen uit. Tom schudde zijn hoofd. 'Tuurlijk, Piano spelen kan ze niet meer, maar een of andere rare blik uitwisselen gaat wel nog of zo?' vroeg hij. 'Niet zo jaloers zijn, ze vindt mij gewoon leuker dan jou, dat is normaal.' zei Bill plagend. TOm wiebelde met zijn wenkbrauwen. 'We shall see..' ik gaf hem een klop tegen zijn schouder. 'Waar was dat goed voor?' vroeg hij verbaast. 'Je zou eens mogen afleren om zo over mij te spreken.' zei ik. 'Is goed.' zei hij lachend, waarna hij er 'Als je er bij bent.' achteraan hing. Bill schudde zijn hoofd. 'Wel, tot later anti-shoppers.' zei Bill terwijl hij me mee trok naar zijn Jeep die een beetje verder stond. 'Laura!' riep TOm. Ik draaide me om, luisterend naar was hij nu weer te zeggen had. 'Het is niet omdat we zes jaar ouder zijn, dat jij me nog altijd kan kloppen geven, zonder dat ik ze voel.' zei hij klagend, terwijl hij nog steeds over zijn zere arm wreef. Ik stak mijn tong uit en liep achter Bill aan.