Hoofdstuk zestien: Truancy • 16.3 |16+|

Ze waren haast onzichtbaar, maar toch kon ze de dunne littekens op zijn huid zien. Normaal gezien was er helemaal niets vreemds aan littekens, maar dit waren bijtafdrukken. Het bleef niet bij één afdruk, ze verspreidden zich over zijn hele lichaam. Van zijn nek tot zijn licht gebruinde armen. Het zou haar niets verbazen als zijn benen ook niet gespaard waren gebleven. Haar vingers gleden langzaam over een litteken dat zich in zijn hals bevond. Zo had ze er zelf ook eentje.
‘Hoe kom je in godsnaam aan al die littekens?’ vroeg ze dan ook zachtjes aan hem toen hun lippen elkaar even niet raakten. Het bleef vreemd om het te zien, zeker omdat ze het helemaal niet gewoon was.
‘Ik ga al eeuwen mee Jules.. En hoe denk je anders dat ik een vampier geworden ben?’ Hij keek haar doordringend aan toen hij die vraag stelde. Een antwoord zou hij echter nooit krijgen. Althans toch geen antwoord dat woorden bevatte.
Jules drukte haar lippen weer op die van hem zodat er niets meer gezegd moest worden. Harry ging dan ook met alle plezier mee in de kus en liet zijn handen afdwalen naar haar heupen. Op de vloer lagen her en der al kledingstukken verspreid, en die zouden daar ook nog een tijdje blijven liggen.
Met zijn behendige vingers wist Harry zonder enige problemen de knoop van haar broek los te krijgen. Dat verraadde dan ook meteen dat hij ervaring had en duidelijk wist wat hij moest doen. Hij leek niet eens een greintje zenuwachtig te zijn. Dit was bij Jules dus wel het geval. De zenuwen gierden namelijk door haar maag.
Binnen de kortste keren gleden haar broekspijpen over haar benen heen waarna ook deze op de grond belandde. Dit alles gebeurde zonder dat ze elkaars lippen loslieten.

Enkele kledingstukken laten nam Harry haar hoofd voorzichtig tussen zijn handen. Hij veegde enkele plukjes zwart haar uit haar gezicht en glimlachte lichtjes. Hij voelde zich haast verplicht om voorzichtig te handelen, net alsof ze van porselein was en ieder moment in duizend stukjes kon breken. Hij zou niet meer in staat zijn die stukjes terug aan elkaar te plakken.
‘Je moet weten dat ik echt ontzettend veel van je hou,’ fluisterde hij tegen haar voordat hij kort zijn lippen op die van haar drukte. Een zachte kreun rolde over de lippen van het meisje toen Harry bij haar naar binnen stootte. Haar nagels boorden zich in zijn huid ter hoogte van zijn schouderbladen.
Naarmate de minuten verstreken voerde Harry het tempo beetje bij beetje op. Het enige geluid dat de woonkamer vulde was hun gekreun dat af en toe ontsnapte. Het duurde dan ook niet lang voordat ze beiden hun hoogtepunt bereikten.
Hij gleed weer uit haar en trok haar vervolgens direct in zijn armen. Ze zaten nog steeds in de zetel en hij trok haar tegen zich aan. Een fleecedekentje dat altijd over de rugleuning hing belandde nu op hun lichamen zodat ze het niet koud zouden krijgen.
Harry wist dat Louis nu van hem zou walgen. Voor hem stond seks met een mens hebben gelijk aan een vampier die gewoon voedsel at. Walgelijk dus.
‘Harry?’ drong een zachte stem zijn oren binnen. Het geluid trok meteen zijn aandacht, dat zou het altijd en overal doen. Het was het mooiste geluid wat er bestond voor hem. Hij maakte dan ook een instemmend geluidje ter teken dat hij luisterde.
‘Ik hou ook van jou,’ kwam er uiteindelijk nog zachter dan voorheen uit. Jules had deze woorden nog nooit eerder tegen een jongen gezegd. Toch niet gemeend. Dit keer meende ze het wel, ze hield echt van Harry.