Hoofdstuk zestien: Truancy • 16.2

Haar ogen gleden behoedzaam door de ruimte die de woonkamer van het appartement moest voorstellen. Het viel niet te ontkennen dat het een grote ruimte was, en dat zou de rest zeker en vast ook zijn. De muren hadden een gewone, witte kleur. Het werd echter wel opgeleukt door enkele schilderijen die waren opgehangen. Harry had smaak, en dat werd ook nu weer bewezen.
‘Ik moet toegeven dat je een goede smaak hebt,’ zei Jules luidop toen ze ieder detail in zich had opgenomen. Niets was haar oog ontgaan. Zelfs niet het stapeltje tijdschriften dat op het salontafeltje lag. Al betwijfelde ze of hij die werkelijk ooit gelezen zou hebben. Misschien was het maar gewoon voor de schijn.
‘Natuurlijk heb ik smaak.. Hoe denk je anders dat ik bij jou terecht gekomen ben?’ vroeg Harry op zijn beurt lachend toen hij haar passeerde. Hij liet duidelijk doorschijnen dat het als een flauw grapje bedoeld was. Dat mocht hij dan ook bekopen met een plagende mep tegen zijn linkerarm.
‘Oi, don’t do that!’ verdedigde hij zichzelf terwijl hij enkele stappen verder liep. Hij wist natuurlijk ook wel dat hij het gewoon had uitgelokt. Zo’n dingen kon hij nu eenmaal van Jules verwachten. Ze liet zich niet zo gemakkelijk doen.
‘Hmm, wat houd me tegen?’ vroeg Jules zich luidop af. Zolang hij met dat soort opmerkingen rond bleef strooien kon hij zulke reacties verwachten. Voordat ze het wist hing ze centimeters boven de grond. Een paar armen wist haar zonder enig probleem omhoog te houden. Haar blik ving al snel de zijne. Zijn prachtige groene ogen waarin nu pretlichtjes te zien waren. Het leek nog net niet op een sterrenhemel.
‘Wil je serieus een antwoord op die vraag hebben?’ Inmiddels had ze haar armen al om zijn nek heen geslagen voor de steun. Op haar lippen rustte een lichte grijns ter teken dat ze het best wel amusant vond.

Harry liet zich voorzichtig in de zetel zakken terwijl hij haar nog steeds omhoog hield. Het was dan ook niet meer dan logisch dat ze op zijn schoot terecht kwam. Niet dat ze dat erg vond, in tegendeel zelfs.
Hij legde zijn hand in haar nek en trok haar hoofd zo een beetje dichterbij. Uiteindelijk was ze net dicht genoeg voor hem om zijn lippen op die van haar te drukken. Hij zou zweren dat hij nog steeds een beetje tandpasta proefde toen zijn tong langzaam over haar lippen gleed. Dat verraadde dus dat ze nog niet zo lang geleden haar tanden had gepoetst. Hij trok er zich echter niets van aan en zoende gewoon verder.
Jules liet haar vingers verdwalen in zijn zachte, bruine krullen die zijn voorhoofd voor een deel bedekten. Ze kon er niets aan doen, maar ze had altijd de neiging om haar handen daar naar af te laten dwalen.
Op de één of andere manier wist Harry hen zo te draaien waardoor het meisje nu de zetel in haar rug voelde. Hij hing boven haar zonder haar te belasten met zijn eigen gewicht. Ook slaagde hij erin om zijn lippen niet van die van haar te scheiden.
Zijn koude vingertoppen dwarrelden over haar buik heen waar haar shirtje een stukje omhoog was gekropen. Het kietelde een beetje, maar Jules probeerde om niet te lachen. Dat zou het moment namelijk helemaal verpesten.
Ze wist dat Harry speciale gaven had door hetgeen wat hij was. Toch moest ze ook toegeven dat hij wel heel erg goed wist hoe hij een meisje moest behandelen. Waarschijnlijk had hij dan ook al eeuwen kunnen oefenen met alle meisjes die hij tegenkwam. Zo pakte hij namelijk ook zijn slachtoffers in voordat ze doorkregen wat hij echt was. Dit keer was het echter anders. Jules was helemaal geen slachtoffer dat vandaag niet zou overleven. Zij was het meisje waar hij van hield en dat hij met alle respect van de wereld zou behandelen. Eén keer had hij haar bloed geproefd, en dat was ook de laatste keer geweest.