007 : Little Game

Met mijn buikje vol loop ik terug naar het slaapgedeelte, waar ik de 5 bedden opmerk. Misschien dan toch een positief iets aan deze tour. De vorige moest ik steeds bij iemand slapen omdat er een bed te weinig was. Verwoed denk ik aan het moment dat Tom me uit zijn bed had gestampt, waardoor ik pijnlijk op de grond terechtkwam. Hij sliep bovenin het stapelbed, het was dus een diepe val. Zijn excuus was, dat ik teveel plaats innam. Natuurlijk!


Het enige nadeel dat ik nu heb is dat mijn bed in het midden staat van het smalle gangpad, het een rollenbeurt is wie boven slaapt en wie onder, en dat Tom dus zowat weer naast me slaapt, voor 10 maanden!
Maar dat is nog niet het ergste, aan mijn andere kant ligt niemand minder dan zijn tweelingbroer, die geen minuut zijn mond kan houden en me dus niet met rust zal laten! 'Waar heb ik dat aan verdiend?' Met een pruilend gezicht plof ik op het matras en voel hoe mijn shirt naar boven kruipt. Ik weet dat ik nu niet anders kan dan me gedragen, er is namelijk iets wat veel erger is dan dit. Haast onmogelijk zou je denken. Maak kennis met mijn tante Griselda, waar ik naartoe wordt gestuurd als ik me niet kan gedragen. Alles behalve dat!


Langzaam glijden mijn ogen naar onder, naar mijn ontblote buik. Sinds vorige maand, is mijn broekmaat geëvalueerd naar een 42-44, waar ik stiekem wel van baal. Dat zijn zo van die broeken zonder vormen, dus ben ik verplicht naar een duur merk te klimmen. Misschien is er inderdaad wel wat teve...


'Bevalt het uitzicht je?' Geschrokken veer ik overeind en zie Bill binnensluipen. 'Ik weet niet waar je het over hebt.' zeg ik meteen en voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt, weeral...
'Jaja, nou ik kwam eigenlijk iets vragen,...' Afwachtend kijk ik hem aan als hij twijfelend met zijn vingers speelt. 'Nee ik wil niets leuks met je doen.' Hij kijkt me boos aan en ik grinnik. 'Dat wou ik helemaal niet vragen!' Maar ik zie heus wel dat het wel zo is. 'Oh, wat dan wel Billie?' Hij snuift en kruist zijn armen. 'Of..ik misschien...oké, dat wou ik wel vragen.' geeft hij zielig toe. 'Ohnee, die puppy oogjes helpen niet!' lach ik en loop weg als hij op mijn bed neervalt.


'Maar niemand wil wat met me doen!' pruilt hij eenzaam. 'Vraag je geliefde broer.' Hij rolt zijn ogen. 'Die zit wat agressief te wezen, daar heb ik ook niet veel aan.' Ik lach en merk toch de verdrietige oogjes op, die hij naar het dekbed richt. 'Oh Bill, oké dan.' Hij veert op en trekt me meteen mee, 'We spelen een kaartspel!' gilt hij opgewonden. 'Hoe oud ben je nu ook alweer?' Hij legt een vinger op zijn kin en lacht vrolijk. '22?' spreekt hij vertwijfeld en ik schuif maar op de bank.