Chapter three

Nieuwsgierig stapte ik de winkel binnen. Het zag er toch niet zo bijzonder uit zoals de etalage liet denken maar toch kon ik het niet laten om zorgvuldig de rekken langs te gaan. Mijn oog viel op een paar knalrode vans en enthousiast huppelde ik er naar toe. Mijn tas met cadeautjes gooide ik ergens op de grond omdat die steeds tegen mijn been aantikte wanneer ik sprong. Vrolijk graaide ik naar de voorste rode schoen en draaide met de schoen boven mijn hoofd een pirouette van geluk. Toen ik raar aangekeken werd door de mensen in de winkel klemde ik de schoen stevig tegen mijn borst zodat niemand hem af kon pakken. Ik aaide over de stof en keek ondertussen of mijn schoenmaat nog in het rek stond. ‘Kan ik u helpen?’ Ik keek de winkel rond om te zien waar het geluid vandaan kwam. Achter mij stond een jong meisje van ongeveer zeventien jaar, die aan het uniform te zien waarschijnlijk in de winkel werkte. Lichtelijk achterdochtig overhandigde ik haar de schoen. ‘Is deze er ook in een maat 42?’ Het meisje knikte. ‘Ik zal even achter kijken voor je’. Toen verdween ze naar het magazijn. Ongeduldig keek ik weer de winkel rond terwijl de secondes langzaam verstreken. Ik moest en zou die rode vans krijgen, ze paste perfect bij mijn nieuwe BBQ zwaard met Zorro masker. Nu hoefde ik alleen nog maar een cape te regelen en dan zou ik meester van de barbecue zijn. Toen het meisje met een schoenendoos terug kwam lopen haalde ik even opgelucht adem, ze hadden mijn maat dus nog. Ongecontroleerd greep ik de doos uit haar handen en rende naar een krukje zodat ik ze kon passen. Ik trapte mijn schoenen vliegensvlug uit en haalde de rode vans uit de doos. Zo snel als ik kon trok ik ze aan en strikte de veters. Daarna liep ik een stuk of drie rondjes rond de winkel om daarna in de armen van het meisje te springen, gillend dat ik de schoenen wilde hebben. Te verbaasd om iets te doen bleef het meisje stil staan. Snel zette ik me een beetje van haar af en mompelde beschaamd nog een excuus. ‘Wijs advies van de mighty Niall, toekomstige eigenaar van Nialldos: Omhels geen vreemden, dat stellen ze meestal niet op prijs’ lachte ik schaapachtig om de ongemakkelijkheid iets minder te maken. Het meisje moest wel lachen maar alsnog voelde ik me totaal niet op mijn gemak. ‘CHEESEBURGER JELLYBABY’ liep ik luid door de winkel. Het was een soort van tik geworden om ongemakkelijke situaties te vermijden en nu kwam ik er niet meer van af. Het meisje grinnikte kort en wees daarna naar mijn schoenen. ‘Zal ik ze dan maar voor je in de doos stoppen?’ snel knikte ik en overhandigde de schoenen aan het meisje, die ze in de doos stopte en ze daarna weer aan mij terug gaf. ‘Heeft de mighty Niall, toekomstig eigenaar van Nialldos en tevens mijn favoriete bandlid van One Direction nog een ander advies voor mij voordat hij deze winkel verlaat?’ vroeg ze geamuseerd. Ik tikte met mijn vinger op mijn kin en deed net alsof ik diep aan het nadenken was. ‘Uit onderzoek blijkt dat 75% van de mensen met hun huisdieren in bed slaapt. Ik heb het een keer geprobeerd, mijn goudvis ging dood. Doe het dus niet!’grinnikte ik uiteindelijk. Nadat ze nog snel met mij op de foto was geweest moest het meisje weer aan het werk. Ik zwaaide nog even vrolijk naar haar en liep daarna naar de kassa. Omdat het kerstavond was waren er extra veel mensen in de stad en stond er dus een gigantisch lange rij. Nieuwsgierig ging ik op mijn tenen staan zodat ik een goed overzicht had op de rij. Zo te zien zou ik hier nog wel een tijdje staan. Teleurgesteld verplaatste ik mijn volle gewicht weer op mijn hele voet en staarde doelloos naar mijn schoenendoos. Ongeduldig trommelde ik met mijn vingers op het karton terwijl ik de schoenendoos zorgvuldig bekeek. Ik werd verstoord uit mijn gedachten door een zachte duw in mijn rug. Toen ik omkeek zag ik een oud vrouwtje me nors aankijken. Boos wuifde ze met haar hand naar voren als teken dat ik weer een stukje op kon schuiven in de rij. Ik wierp haar mijn zoetsappigste glimlach om haar nog meer te irriteren en zette daarna een stap naar voren. Wat er toen gebeurde kan ik nog steeds niet geloven. Mijn blik kruiste de blik van het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Voor enkele seconden doorboorden haar prachtige blauwe ogen die van mij terwijl een onschuldige glimlach haar gezicht sierde. Daarna liet ze haar blik los en keek gespannen naar het jongetje wat naast haar stond. Ze kneep even bemoedigend in zijn hand en met haar vrije hand aaide ze over zijn hoofd. Ik kon gewoon niet stoppen met staren. Alles aan haar was perfect. Haar lange gekrulde bruine haar dat speels over haar schouders viel, haar fel blauwe ogen die mij daarnet nog gehypnotiseerd hadden, haar volle roze lippen die er ongelofelijk zacht uitzagen. Zo kon ik nog wel even doorgaan, nog nooit had ik zo’n meisje gezien. De drang om alles over haar te weten te komen was ontzettend groot en ik moest en zou haar beter leren kennen. Vanaf de eerste blik fascineerde ze me. Hoe ironisch, we zongen met One Direction wel over liefde op het eerste gezicht maar ik had nooit verwacht dat het mij ooit zou overkomen. Natuurlijk, ik had het wel gehoopt want het klonk altijd zo romantisch, maar dit is vele malen intenser dan dat ik me ooit voor had kunnen stellen. Verschillende vragen spookte door mijn hoofd. Hoe heet ze? Waar woont ze? Zou ze een vriend hebben? Zou ze hetzelfde over mij denken? Nergens wist ik een antwoord op en dat irriteerde me mateloos. Ik moest een manier vinden om haar aandacht te trekken, waardoor ze mij zou zien staan. Maar hoe? Hoe kon ik in hemelsnaam haar aandacht trekken? Ik maakte me zo breed mogelijk en spande al mijn spieren aan om er wat mannelijker uit te zien. Toen ze niet achterom keek kuchte ik even in de hoop voor een reactie. Helaas bleef die reactie uit en faalde mijn poging toch aardig hard. Oké, poging twee. Geheel per ongeluk liet ik mijn schoenendoos naast haar benen vallen. De deksel vloog van de doos af en één van de vans viel er uit. Weer kreeg ik geen reactie. Verslagen bukte ik om alles weer bij elkaar te rapen. De rij was inmiddels al aardig opgeschoven en het meisje was samen met het jongetje aan de beurt om af te rekenen. Dit was mijn laatste kans, hierna zou ik haar waarschijnlijk nooit meer zien. Misschien moest ik het maar op geven, ze was duidelijk niet geïnteresseerd in mij. Op dat moment draaide het jongetje zich naar mij om. Nieuwsgierig onderzocht ik hem. Hij zag er niet al te gezond uit. Hij was vrij dun en zijn haar zag er vies uit. Zijn kleren waren ook versleten en zijn schoenen waren helemaal uitgelopen. Waarschijnlijk was hij niet rijk zo te zien. Ik schrok op toen ik het meisje tegen de verkoper hoorde sissen. ‘Kom op, geef hem die schoenen! Dat is het laatste wat je kunt doen voor hem, het is kerstavond for god’s sake!’ kon ik opvangen. Ik voelde dat er aan mijn mauw getrokken werd en focuste me weer op het kleine jongetje, die ik ongeveer rond de zes jaar schatte. ‘Meneer, ik wil deze schoenen voor mijn moeder kopen’ zei hij terwijl hij naar de schoenen op de toonbank wees ‘Het is kerstavond en deze schoenen zijn precies haar maat. Papa zegt dat ze niet veel tijd meer heeft. Ze is al een tijdje ziek en ik weet zeker dat ze super blij zou zijn met deze schoenen. Kunt u alstublieft opschieten, ik wil dat ze er mooi uit ziet als ze Jezus ontmoet vanavond ’. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Het is ongelofelijk dat zo’n klein jongetje dit allemaal mee moet maken. Met kerst moet je vieren dat je samen met je familie bent in plaats van je zorgen te maken over je stervende moeder. Op automatische stand greep ik naar mijn broekzak en pakte er wat geld uit. Ik wierp de verkoper een boze blik en gromde dat ik zou betalen, als hij te gierig was om het weg te geven. Hoe kon je zo’n klein jongetje in de kou laten staan wanneer hij in zo’n verschrikkelijke situatie zit. Het jongetje sloeg zijn kleine armpjes om mijn middel en bedankte me terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Daarna greep hij de schoenen en rende hij de winkel uit. Met een kleine glimlach keek ik hem na, blij dat ik iets voor hem kon doen. Het meisje pakte mijn hand en keek me doordringend aan. ‘Je weet echt niet hoeveel dit voor hem betekend, hoeveel dit voor ons betekend. Super bedankt’ zei ze terwijl ook zij tranen in haar ogen had. Nog snel plantte ze een kus op mijn wang en verdween toen ook door te deur de winkel uit. Verdwaasd bleef ik staan. Voorzichtig liet ik mijn vingertoppen over mijn wang glijden, waar dat meisje mij zojuist gekust had. Ze had echt geen idee wat ze met me deed. Mijn gedachten werden weer verstoord toen de chagrijnige verkoper riep dat ik op moest schieten. Ik gooide het geld op de toonbank en zonder er nog een woord aan vuil te maken greep ik de schoenen en liep ik de winkel uit. Toen ik mijn eerste stap buiten de deur van de winkel zette werd ik terug geroepen door het meisje wat me eerder vandaag had geholpen. ‘Mighty Niall, je vergeet je schoenen aan te trekken’ riep ze terwijl ze een paar schoenen in haar hand hield. Verbaasd keek ik naar mijn voeten. Ik had inderdaad geen schoenen aan. Hoe kon ik dat nou weer vergeten?! Beschaamd liep ik terug en nam de schoenen van haar over. Ik murmelde een bedankje, waarna ik de winkel in liep en toen ook de tas met cadeautjes pakte. Snel trok ik mijn schoenen weer aan het zei voor de laatste keer gedag tegen het meisje. Op naar huis dan maar nu.