|| Fifty Three

Een ijskoude golf overspoelde me toen ik in Kyle’s ogen keek.
Zijn ogen waren donker, koud en moordlustig. Hij vuisten waren gebald en ik zag een adertje op zijn slaap kloppen. Onbewust kromp ik ineen onder zijn kwade blik.
“Dat had je nou niet moeten doen” gromde Kyle naar mij.
Aiden rechtte zijn rug zodat hij mij beschermde.
“Laat haar met rust Kyle. Ik ben degene die je moet hebben” zei hij met een kalme stem.
Kyle sloot zijn ogen even en zuchtte diep.
“Dat had je eerder moeten bedenken” zei hij en hij opende zijn ogen weer. “Nu is het te laat. Je hebt haar hier zelf in betrokken.”
Mijn hersenen draaide overuren. Kyle blokkeerde de ingang, maar als ik me op zijn benen zou richten zou ik hem misschien tegen de grond krijgen. Dan was de doorgang vrij. Er waren alleen twee problemen. Ik kon nauwelijks opstaan en ik zou Aiden achter moeten laten, bij Kyle.
“Daar ben ik me al te goed van bewust” zei Aiden weer met zijn uiterst kalme stem. “Maar ik vraag je haar te laten gaan, om aan te tonen dat je nog iets juist kan doen.”
Kyle glimlachte eventjes. “Je bent zo naïef Aiden.”
Aiden schudde zijn hoofd.
“Ik ben tenminste iets” zei hij. “Jij, daarentegen, bent niets waard. Niemand hecht enige waarde aan jou.”
Kyle’s blik verstrakte en ik zag dat hij zijn vuisten weer balde.
Wat was Aiden aan het doen? Kyle nog bozer maken dan hij al was?
“Houd je kop” siste Kyle kwaad.
Maar Aiden ging door.
“Hoe vaak heb je je moeten inhouden? Elke keer dat je bij ons thuis was, het perfecte gezin, wat voelde je toen? Jaloezie, omdat jou ouders je geen liefde en aandacht gaven? Woede, omdat de wereld zo oneerlijk verdeeld was? Wat voelde je Kyle?”
Kyle’s ademhaling begon te versnellen. Alle spieren in zijn lichaam waren strak gespannen. Hij was klaar om zijn prooi aan te vallen en te verscheuren. Aiden moest hier mee ophouden. Nu.
“En toen je Noa vermoordde? Voelde je toen eindelijk gerechtigheid. Gerechtigheid omdat je ons geluk verpest had? Voelde jij je daardoor beter?” Aiden sprak nog steeds met de kalme stem.
“Je begrijpt er niets van!” snoof Kyle. “Helemaal niets!”
“Jawel Kyle. Ik begrijp het helemaal. Je kon het niet aanzien dat andere mensen wel iets hadden waar jij zo naar verlangde. Je kon er niet tegen dat wij het beter hadden. En je gaf ons daarvan de schuld. Maar eigenlijk is het gewoon je eigen schuld. Jouw leven is miserabel, omdat je zelf miserabel bent.”
Na die woorden leek Kyle te ontploffen. Met driftige stappen beende hij op Aiden af en stompte hem in zijn gezicht. Aiden sloeg opzij en angstig dook ik weg.
Kyle’s ogen schoten vuur en hij trok Aiden overeind.
“Vuile rotzak! Hoe durf je dat te zeggen?” brulde hij in Aiden’s gezicht.
Aiden’s gezicht veried geen emotie toen hij sprak. “Weet je waarom je je dit zo aantrekt? Omdat het waar is wat ik zeg.”
Kyle greep Aiden bij zijn shirt en trok hem omhoog. Hij hield zijn gezicht vlak bij dat van hem en siste: “Je gaat eraan klootzak.”
Angstig schoof ik weg. De moordlustige blik in Kyle’s ogen sprak de waarheid. Als ik niet snel iets deed vermoordde hij Aiden. Ik schuifelde weg van Kyle en Aiden, richting de uitgang van de grot, naar de plek van Kyle’s rugzak.
Plotseling gooide Kyle Aiden met grote kracht tegen de rotswand aan. Aiden klapte hard tegen de muur en zakte toen op de grond. Toen keek hij op.
“Is dat alles wat je hebt Kyle? Ben je echt zo zwak?”
Kyle gromde als een wilde dier en tilde Aiden omhoog. Hij greep hem bij zijn nek en omsloot die met zijn handen.
Onbewust slaakte ik een kreet. Kyle was Aiden aan het wurgen. Hij ging hem echt vermoorden.
Even was ik bang dat Kyle me gehoord had, maar hij leek te zijn vergeten dat ik nog bestond.
Ik was ondertussen bij de rugzak aangekomen en ritste hem open. Aan de andere kant van de grot maakte Aiden gorgelende geluiden en hapte hij angstvallig naar adem.
Ik bad dat er iets bruikbaars in de rugzak zat en dat ik op tijd was om Aiden te helpen.
“Nu heb je geen praatjes meer, hè?” zei Kyle.
Plotseling omsloten mijn handen iets kouds. Ik trok het zware metaal uit de rugzak en keek naar het pistool in mijn hand. Ik wierp een blik op Aiden en zag dat zijn ogen weg begonnen te draaien.
Moeizaam kwam ik overeind, tot ik op één been geleund stond.
“Stop!” riep ik.
Kyle keek naar me op en grijnsde vals, toen richtte hij zich weer op Aiden.
“Of ik schiet!” riep ik. Mijn stem trilde en klonk veel minder sterk dan ik had gehoopt.
Maar het werkte toch. Kyle richtte zijn aandacht nu op mij, terwijl hij Aiden nog steeds vasthield.
“Dat durf je niet” zei Kyle.
Mijn vingers beefde toen ik het pistool laadde –ik had op tv gezien hoe dat moest- en het pistool op Kyle richtte.
“Sophie, leg dat pistool weg. Je kunt toch nooit op me schieten.”
Op dat moment werd Aiden slap en viel hij op de grond.
Ik legde mijn vinger om de trekker, en schoot.