Hoofdstuk zestien: Truancy • 16.1

Hoofdstuk zestien: Truancy


'Jules, opstaan!' was het gebruikelijke zinnetje dat 's ochtends door haar kamer galmde. Haar moeder wou gewoon voorkomen dat ze een hele dag in bed zou blijven liggen. Dat deed ze dus door elke ochtend met heel wat lawaai haar kamer binnen te komen. Ze had het nooit leuk gevonden, maar vandaag vond ze het nóg minder leuk. Ze was er namelijk zeker van dat Harry gisterenavond niet was weggegaan, ze zou hem dus gezien kunnen hebben!
Voor de eerste keer in heel haar leven was Jules dan ook direct klaarwakker en schoot ze overeind om daarna uit het bed te stappen. Een grote hoeveelheid lucht verliet haar longen toen ze doorkreeg dat hij toch weg was. Langs de ene kant was het een opluchting, maar langs de andere kant ook weer niet. Ze vond het leuk wanneer hij er was.
Haar ogen vielen op het gordijn dat lichtjes bewoog onder de wind van buiten. Dat wou dus zeggen dat de deur naar haar balkon niet gesloten was. Op haar blote voeten liep ze rustig naar het balkon toe. Misschien had ze wel geluk.
'Harry?' klonk haar stem vragend toen ze eenmaal buiten stond. Ergens hoopte ze om een antwoord te krijgen, maar waarschijnlijk was hij gewoon naar zijn eigen appartement gegaan. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen.
Net toen ze zich wou omdraaien zodat ze weer naar binnen kon lopen, voelde ze een paar zachte lippen in haar nek. Twee sterke armen sloten zich tegelijkertijd ook om haar middel heen.
'You called?' vroeg de persoon in kwestie lachend. Natuurlijk had Jules direct door dat het Harry was waardoor ze zachtjes grinnikte. Hij was dus toch niet naar huis gegaan. Met wat moeite wist ze zich in zijn armen om te draaiden.
'Goeiemorgen,' zei Harry met een hese stem en een kleine grijns op zijn gezicht. Deze keer drukte hij zijn lippen zachtjes op die van haar in plaats van in haar nek. Het meisje beantwoordde ze zijn kus dan ook met alle plezier van de wereld.

Zijn tong gleed voorzichtig langs haar lippen heen terwijl zij haar vingers door zijn bruine krullen haalde. Haar lippen weken uiteindelijk ook uiteen waarna hun gewone kus in een tongzoen veranderde.
Ze kon het niet helpen, maar hoe hard ze hem in het begin ook haatte.. Nu zorgde hij alleen maar voor vlinders in haar maag. Ze had echt geen idee hoe hij dat telkens weer flikte zonder er ook maar enige moeite voor te doen.
'Kun je niet gewoon thuisblijven vandaag?' vroeg Harry na hun kus. Zijn voorhoofd leunde nog tegen dat van haar en hij staarde naar haar prachtige bruine ogen. Het waren waarschijnlijk de mooiste ogen die hij ooit gezien had.
'Mijn moeder merkt meteen als ik gewoon op mijn kamer zit,' antwoordde Jules. Ze wou niets liever dan gewoon de dag met hem doorbrengen, maar thuisblijven ging niet lukken. En daarbij had ze ook geen zin om de hele dag op straat rond te hangen in de kou. Dat ging haar net iets té ver.
'We kunnen ook gewoon naar mijn appartement gaan?' stelde Harry op zijn beurt weer voor. Daar zou niemand haar kunnen controleren. En het belangrijkste: er was niemand die hen daar zou lastigvallen..
'Sounds good,' antwoordde Jules met een vrolijke glimlach op haar gezicht. Zo zou ze ook eindelijk eens te zien krijgen waar hij woonde.