Chapter two

Niall James Horan

Die ochtend daarna werd ik wakker met een zak skittels op mijn hoofd. Zuchtend gooide de zak op de grond. Ik haalde een hand door mijn haar en keek de kamer rond. Het werd wel eens tijd voor een grote schoonmaak zo te zien. Mijn hele vloer was bedolven onder de kleding en hier en daar lagen nog resten van mijn vorige avondmalen. Vermoeid stond ik op en liep regelrecht de deur uit. Half slaapwandelend liep ik naar Liam’s appartement. Ik drukte de bel in en al snel deed Liam open. Zonder iets te zeggen liep ik naar binnen en plofte neer op de bank. ‘Zeg Liam, kan je ontbijt voor me maken?’ vroeg ik hongerig. Liam’s mond zakte een stukje open. ‘Ook goeiemorgen Niall’ zei hij met een geïrriteerde ondertoon. Een diepe zucht verliet mijn lippen, moest Liam ook al zo moeilijk doen? Sinds de release van ons debuut album is het continue druk geweest voor ons. Iedereen zit er een beetje doorheen. Ik werd altijd gezien als de vrolijke leprechaun maar ik heb gewoonweg geen energie meer om de hele dag vrolijk te zijn. ‘Laat maat zitten. Ik ga wel weer’ deelde ik mee. Ik strompelde terug naar mijn eigen appartement. Snel friste ik me even op en trok schone kleding aan om daarna op zoek te gaan naar kerstcadeaus. Ik nam de metro naar het centrum en hoopte vurig dat ik niet herkend zou worden door fans. Ze zijn heel leuk maar op dit moment heb ik er geen behoefte aan. Gelukkig viel het mee in de metro. Dankzij het koude weer was ik helemaal ingepakt in mij overleef-de-sneeuw-outfit en was er weinig Niall te zien. Toen de metro mijn halte had bereikt stapte ik uit en slenterde naar de winkels. Ik stak mijn handen diep in mijn zakken om ze enigszins te verwarmen. Ik liep de eerste winkel in die ik tegen kwam en pakte met mijn ogen dicht een paar random artikelen uit de schappen en gooide ze in mijn mandje. Daarna deed ik mijn ogen weer open om te kijken wat de kerstcadeaus voor de jongens waren geworden. Het eerste cadeau wat ik eruit haalde was een sudoku toiletpapier rol. Deze werd voor Louis, zonder twijfel. Daarna haalde ik een bierhelm tevoorschijn. Harry; Check. Het derde cadeau was een BBQ zwaard met bijpassend Zorro masker. Twijfelend hield ik het zwaard in mijn hand. Ik bekeek het zorgvuldig en streek met mijn vinger over het staal. ‘HAJAA’ riep ik uit terwijl ik een vaag gebaar maakte met het zwaard, en richtte de punt van het zwaard op een persoon die niet ver van mij vandaan stond. De man haalde even kort zijn wenkbrauw op en liep daarna naar de andere kant van de winkel. Ik grinnikte even kort. Wat een sukkel. Ik stopte het zwaard weer in mijn mandje en besloot hem zelf te houden. Daarna toverde ik een Potty Fisher eruit. Het was een bak met metalen vissen waar je water in kan doen en dan voor je wc pot moet zetten. Wanneer je dan op het toilet zit voor een ‘nummer twee’ kan je met de bijpassende hengel voor je voeten vissen om toch iets te doen te hebben. Deze was voor Liam. Omdat ik het BBQ zwaard zelf wilde houden had ik nog een cadeau voor Zayn nodig. Ik zette mijn mandje op de grond en liep met mijn ogen dicht door de winkel. Plots voelde ik dat ik tegen iemand aanbotste. Ik opende mijn ogen en zag dat het diezelfde man was van daarnet. Ik verontschuldigde me terwijl ik mijn lach probeerde in te houden. Snel liep ik een stuk door om achter een hoekje mijn onderdrukte lach eruit te proesten. Toen ik eenmaal uitgelachen was vervolgde ik mijn zoektocht met mijn ogen dicht en pakte weer iets uit de schappen. Magnetron Pantoffels, geniaal. Perfect voor Zayn, pantoffels die je in de magnetron stopt zodat je warme voeten krijgt wanneer je ze aantrekt. Ik liep terug naar mijn mandje en gooide de pantoffels erbij. Daarna ging ik naar de kassa om alles af te rekenen. Met een trots gevoel verliet ik uiteindelijk de winkel. Ik was geslaagd in het vinden van cadeaus, deze winkel was geniaal. Ik wierp een blik op mijn horloge. Het was pas half twee ’s middags, genoeg tijd om nog even een Nando’s binnen te glippen dus. De weg naar Nando’s zat in mijn geheugen gegrift en op automatische stand wandelde ik naar mijn favoriete eettent. Eenmaal daar aangekomen wist ik niet zo goed wat ik wilde hebben dus bestelde ik maar van alles wat. Ik nam plaats aan een tafel bij het raam en hing mijn jas over de stoel. Ik at tot ik echt helemaal vol zat en er beslist niks meer bij kon. Daarna staarde ik nog een tijdje naar mensen die buiten voorbij liepen terwijl ik aan het uitbuiken was. Bij het afrekenen haalde ik trots mijn Nando’s pas tevoorschijn. Beroemdheden kregen deze zodat ze onbeperkt gratis eten konden krijgen. De medewerkster die mij hielp keek me even geschokt aan toen ze zag wie ik was, maar ze was te nerveus om er een opmerking over te maken. Ik trok mijn jas weer aan en greep de tas met cadeaus beet. Met glimlach verliet ik het restaurant. Mijn horloge gaf aan dat het alweer zes uur was en ik besloot om maar weer naar huis te gaan. Onderweg kwam ik langs een schoenenwinkel met een interessante etalage. Het kon geen kwaad om even te kijken, toch?