Hoofdstuk vier: Talk that talk • 4.3

The London Eye.
Het grote reuzenrad was dus hun eerste stop voor vandaag. De jongens waren allemaal van mening dat je er een keer moest zijn in geweest als je in Londen was. En dat was dan ook exact wat ze van plan waren. Ze hadden er echter niet op gerekend dat er ook mensen met hoogtevrees aanwezig waren.
Camille stopte abrupt met lopen en staarde met grote ogen naar het reusachtige ding. Wouden ze nu serieus dat ze daarin zou kruipen? Nooit van haar leven zou ze ook maar één voet in zo'n cabine zetten. Ze kreeg het al benauwd door er gewoon naar te kijken. Moest je je eens indenken wat er zou gebeuren wanneer ze ook daadwerkelijk in zo'n cabine zat.
'Camille, kom je nog?' wou Louis weten toen ze na een tijdje geen aanstalten maakte om verder te lopen. Hij had geen idee van wat er plotseling met haar aan de hand was. Hij fronste zijn wenkbrauwen lichtjes. Ook de andere vier jongens waren gestopt met lopen en hadden hun gesprekken stilgelegd.
'Daar kruip ik niet in!' Terwijl ze dit zei schudde ze ook nog een keer hevig met haar hoofd om haar woorden wat extra kracht bij te zetten. Wat zacht gelach steeg op uit het kleine groepje mensen. Blijkbaar was het nog grappig ook.
'Volgens mij heeft er iemand last van hoogtevrees,' bracht Niall lachend uit. Het leverde hem alleen een vernietigende blik van Camille op. Ze mochten het dan wel grappig vinden, maar zelf was ze doodserieus.
'Dat is dan jammer voor die persoon.' Voordat Camille enige kans kreeg om tegen te werken had Louis haar arm al stevig vastgegrepen. Ze kon nu al voelen dat er geen ontsnappen mogelijk was met zo'n sterke greep. Zonder haar mening te vragen trok hij haar achter zich aan in de richting van het reuzenrad.

'Louis, laat me alsjeblieft los!' Verschillende mensen die in de rij stonden hadden een vreemde blik in hun ogen staan toen ze het meisje zagen smeken. De jongen leek echter niet toe te geven en schudde gewoon grijnzend zijn hoofd. Hij zou haar niet loslaten. Niet voordat ze in één van de cabines stond.
'Nee,' was dan ook het enige antwoord wat ze van hem kreeg. Met een diepe zucht liet ze haar schouders een beetje zakken.
Het viel ook nog eens tegen dat de rij maar langzaam vooruit ging. Hierdoor werd ze namelijk alleen maar zenuwachtiger en zenuwachtiger. Hoogtes waren gewoon echt niet haar ding, en daar zouden de jongens snel genoeg gaan achter komen.
'Don't even try, he won't let go of you.' Een andere stem trok plotseling haar aandacht. Het was geen al te lage stem, maar hij was ook zeker niet te hoog. Eigenlijk was hij gewoon perfect. Naar haar mening dan toch.
'Daar vreesde ik al voor, ja,' mompelde ze zachtjes terwijl ze Louis nog een kwade blik toewierp. Vervolgens keek ze opzij naar de jongen die tegen praatte daarnet. Zoals verwacht ontmoette haar ogen een paar bruine kijkers.
Zayn lachte zachtjes om haar opmerking. Hij wist niet hoe ze het deed, maar op de één of andere manier vond hij haar gewoon geniaal.