LVIII

Alice Potter

‘Ik weet heus wel wat ik gezien heb,’ zegt James, nu opnieuw kwaad.
‘Dat weet je niet, James,’ zucht ik. Ik begin aardig moe te raken van deze dag.
‘Oh nee? Ik ben toch niet blind, Alice? Ik zag toch dat je haar zoende? Een meisje-’
‘Nee dat zag je niet.’ Ik ga op de leuning van de bank zitten. ‘Zij zoende mij, James.’
‘En wat is het verschil?’
‘Dat ik het niet wilde.’
‘Ik be- Wat?’ James draait zich om en kijkt me verbaasd aan. ‘Niet?’ vraagt hij zacht.
‘Nee, ik val niet op meisjes en als dat wel zo geweest zou zijn, had je nog geen enkele reden gehad om zo boos te gaan doen.’
James laat zich op de bank zakken, waarna hij een beetje verslagen in het vuur staart. ‘Je hebt gelijk, sorry,’ zucht hij na een tijdje.
Verbaasd kijk ik naar hem. James die zomaar toegeeft dat hij fout zat? Dat komt niet vaak voor, laat staan dat er nog excuses achteraan komen. Ik laat me van de leuning af naast hem op de bank zakken.
‘Het is al goed.’ Ik glimlach naar hem. ‘Wat is er aan de hand?’
Verbaasd kijkt hij op. ‘Wat bedoel je? Er is niks.’
Ik kijk heb met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘James… Je weet zelf ook wel dat dat niet waar is.’
‘Er is niks,’ mompelt hij geïrriteerd.
‘Je verwacht wel dat ik jou alles vertel, maar zelf hoef je niks te vertellen?’
Hij zucht. ‘Je kan me toch niet helpen.’
‘Dat weet je niet.’
‘Ik snap gewoon niet waarom ze met hem omgaat.’
‘Lily? Ze zijn gewoon vrienden, James.’
‘Ik snap niet hoe ze vrienden kan zijn met die…’
‘Daar gaat het niet om. Ze zijn vrienden, punt. Daar kun je, zeker met dit gedrag, niks aan veranderen. Misschien wordt het eens tijd dat je het accepteert en niet de hele tijd over hem praat, of ben je soms verliefd op-’
‘Waag het niet!’ Hij kijkt me boos aan, maar zijn mondhoeken trillen en een moment later richt hij zijn blik glimlachend op zijn handen. ‘Je hebt gelijk.'
‘Weet ik,’ zeg ik luchtig. ‘Heb ik meestal wel, maar dan geef je het niet zo snel toe.’
‘Je hebt helemaal niet meestal gelijk.’
‘Echt wel.’
‘Dat is onmogelijk.’
‘Hoezo?’
‘Omdat wij het meestal niet eens zijn.’
‘Ja, dus?’
‘Nou, ik heb altijd gelijk,’ zegt James grijnzend.
Ik schiet in de lach. ‘Natuurlijk, James.’
Verontwaardigd kijkt hij me aan. ‘Wat ben je nou aan het lachen? Het is zo, Alice.’
‘Natuurlijk, James. Ik heb trouwens nog wat voor je.’ Ik haal de lolly uit mijn tas. ‘Je zag er zo sip uit vanmiddag,’ zeg ik kinderlijk, waarna ik hem een klopje op zijn hoofd geef.