~ Hoofdstuk 5 ~

Onderweg naar de koets begon het hard te regenen. De kooi had geen dicht dak en al snel was ik doorweekt. Mijn lange, dikke vacht hing zielig naar beneden en ik begon te rillen. Ron rende naar een van de laatste koetsen die nog over was. Snel rukte hij de deur open en plofte op de zachte bank.
Snel daarna kwamen de jongen met de plant, Loena en Herman binnen gestormd. Doorweekt gingen ze zitten. Ik zag het roodharigemeisje niet, dus ook Evie was helaas nergens te bekennen. Ik was verkleumd en niezend ging ik in een hoekje van mijn kale kooi zitten. Maar Loena boog zich voorover en tilde de kooi op.
'Ron, je ukkepulk heeft het koud!'
Ongerust haalde ze me uit de kooi en droogde me af met de punt van haar lange mouw. Blij dat ik het wat warmer kreeg likte ik Loena over de rug van haar hand. Opeens vloog de deur van de koets open. Een zeiknatte Harry kwam binnenstruikelen.
'Waar ben jij geweest?' vroeg Herman ongeduldig.
'Nergens' mompelde hij, maar ik zag nog net hoe hij een soort onzichbare mantel in zijn zak propte. Ik piepte pijnlijk toen Loena mijn hoofd net iets te hard droogwreef.
'Sorry!' zei ze zachtjes. Voorzichtig wreef ze verder.
De koetsen waren ondertussen begonnen met rijden, hobbelend reden we over de weg richting het grote kasteel.
'Nog steeds vind ik het vreemd dat ze uit zichzelf rijden!' zei Ron.
'Maar er stonden een soort van paarden voor' zei Harry verbaasd.
'Nou, echt niet hoor Harry. Al die jaren dat we hier op school zitten heb ik ze nog nooit gezien. Gaat het wel goed met je? Want...'
'Gaan we weer!' Dacht ik vermoeid. Ik sloot mijn oren af voor het gekwebbel van Herman over dingen die met toch niet interesseerde. Ik had honger, en dat was het enige belangrijke! Loena had me al helemaal drooggewreven en zette me terug in het kooitje.
'Veel beter!' zei ze glimlachend en ging weer zitten.
Ook al stond mijn haar nu alle kanten op, ik was lekker droog en warm. Tevreden rolde ik me op.
Op dat moment stopte de koetsen met een harde bonk.
'We zijn er!´ zei de planten jongen vrolijk en hij stond op.
´Kom maar hier, Bob, dan wordt je niet nog een keer nat!´ Ron stopte me onder zijn uniform en rende naar buiten. Het zompige grasveld over naar de ingang van Hogwarts. In de lange gang stond het groepje uit te hijgen. Nieuwsgierig stak ik mijn hoofd door het gat bij Ron zijn hals.
´Wegwezen! Jullie maken de hele gang nat´ een chagerijnige, oude man snauwde ons af.
'Pas maar op, of ik geef jullie nog straf. Scheer je weg.'
Een gestreepte kat streek langs de benen van de man. Ze loerde naar mij en tikte met haar staart op de betegelde vloer. Langzaam likte ze haar lippen af. Angstig kroop ik wat dichter tegen Ron aan.
'We gaan al!' Haastig liepen ze door.
'Ach, onze Vilder is weer in een opperbest humeur' grinnikte een roodharige jongen.
'Aaah, als dat ons kleine broertje niet is!' zei een andere roodharige jongen. Dat waren de broers van Ron. Ik wist nog steeds niet wie wie was maar ze heette iets van Gred en Feorge ofzo. Diep peinzend vormde er een rimpel in mijn voorhoofd.
'Hey Bobbie!' De jongens aaide me even over mijn hoofd en verdwenen toen achter twee hele grote deuren.
'Kom we gaan naar binnen, ik rammel!' zei Ron en hij duwde de grote deuren opnieuw open.