Hoofdstuk vijftien: Warning • 15.1

Hoofdstuk vijftien: Warning


Jules trok langzaam haar pyjamashirt over haar hoofd heen. Eigenlijk bestond dat gewoon uit een oud T-shirt wat ze toch niet meer droeg. Alleen voor te slapen dan. Ze stond net op het punt om in haar bed te kruipen toen ze een geluid hoorde. Het leek alsof er iemand op het glas van de deur klopte die toegang gaf tot het balkon. Met gefronste wenkbrauwen bleef ze staan, ze kon het zich ook gewoon verbeeld hebben.
Toen na een tijdje nog een keer geklopt werd wandelde ze voorzichtig naar de deur toe. Het kon Harry zijn, maar dat zou ze nooit zeker weten. Hij zou vast ook nog wel andere vrienden hebben die net zoals hem waren, en wie weet of die ooit zouden besluiten om eens langs te gaan bij haar.
Haar vingers sloten zich dan ook langzaam om de zilveren klink heen waarna ze hem voorzichtig omlaag duwde. Uit haar mond ontsnapte een opgeluchte zucht toen ze het bekende gestalte van Harry in de deuropening zag. De hand die op de deurklink lag zakte ook direct naar beneden.
‘Ik liet je weer schrikken hé?’ wou Harry als eerste weten. Dit keer was het echt niet zijn bedoeling geweest, maar hij moest haar gewoon zien. Louis had hem namelijk de raad gegeven haar in te lichten over Zayn. Zij was namelijk iemand naar wie hij ook toe zou kunnen gaan, en dat wou hij natuurlijk niet hebben.
‘Een klein beetje maar,’ antwoordde Jules met een klein glimlachje op haar gezicht. Binnen de kortste keren zou ze er nog gewend aan gaan geraken dat hij haar liet schrikken. Ondertussen keek ze hem vragend aan. Ze had hem rond dit tijdstip namelijk helemaal niet verwacht. Hij moest dus wel een goede reden hebben.
‘Wat kom je eigenlijk doen?’ vroeg ze dan ook aan hem. Inmiddels had ze ook een stapje opzij gezet zodat hij haar kamer binnen kon lopen. Ze rilde kort toen hij de kou van buiten mee naar binnen bracht. Vlug sloot ze de deur weer achter hem.

‘Ik moet je iets vertellen,’ antwoordde Harry pas na een tijdje op haar vraag. Hij zag er best tegenop omdat hij natuurlijk niet wist hoe ze erop zou gaan reageren. Voor hetzelfde geld zou ze hem nooit weer willen zien, en dat moest hij dan maar accepteren.
Jules had een niet-begrijpende blik in haar ogen staan. Ze had niet de indruk dat er iets ernstigs aan de hand was geweest de voorbije dagen of weken. Al wist ze dat natuurlijk nooit zeker. Het enige wat ze dan ook kon doen was luisteren naar hetgeen dat hij te vertellen had. Of het nu positief of negatief zou zijn.
‘Shoot,’ spoorde ze hem dan ook gelijk aan. De woorden leken er alleen niet echt geweldig goed uit te komen. Hij moest ze eerst nog zien te vinden, en dat deed hij met de grootste moeite.
‘Misschien moeten we even gaan zitten,’ stelde Harry voor. Hij vond het namelijk gemakkelijker praten wanneer je comfortabel kon zitten. Voorzichtig nam hij haar hand in die van hem en trok haar zo mee in de richting van het bed dat in de kamer stond. Samen gingen ze op het matras zitten.
‘Harry, wat is er?’ Jules begon toch wel lichtjes bezorgd te worden om zijn vreemde gedrag. Ze was niet van hem gewend dat hij zo om de pot heen draaide.