Deel 25

De rest van de middag besteedde ze voornamelijk bij James en Olivia. Het was heel erg gezellig en ze praatten over van alles en nog wat, maar voornamelijk zwerkbal. Diana wist er natuurlijk al wat van, maar het leek haar zo geweldig om mee te doen aan het zwerkbaltoernooi. James vertelde daarbij over zijn avonturen, zijn fantastische reddingen en hun vele overwinningen. Olivia vertelde meer over het spel zelf en voornamelijk wanneer James weer eens overdreef. Maar toen James en Olivia weg moesten, Olivia omdat ze had afgesproken met haar vriendinnen, James omdat hij training had, ging Diana dan uiteindelijk op weg naar de toverdrankenclub. Ze klopte voorzichtig aan en duwde de deur open. Het was niet een hele grote ruimte, maar het was er heel licht door een gigantisch raam tegenover Diana. Aan de linkerkant stonden grote boekenkasten en tafels, naast de deur stonden al even grote voorraadkasten. Aan de rechter kant stonden een paar ketels en op de lange plank die langs die hele muur ging stonden heel veel kleine flesjes, in alle kleuren, maten, vormen, wat dan ook.
“Hallo,” zei het meisje dat een boek zat te lezen. Ze had haar donkerblonde haar in een paardenstaart, en ze zat met haar voeten op tafel terwijl ze Diana geïnteresseerd aankeek.
“Hoi,” zei Diana, “Ik wou misschien kijken of ik lid kon worden?” De woorden klonken nogal aarzelend.
“Jij bent zeker die eerstejaars . Professor Sapiens had al gezegd dat er misschien wel iemand langs kon komen dit weekend. Mooi zo, ik heb op dit moment niet veel te doen.” Ze grijnsde. “Ik ben Emily, voorzitter van de toverdrankenclub en klassenoudste van Huffelpuf,” zei ze vrolijk. “En jij bent…?”
“Diana Jansen,” zei Diana, “Ik ben net nieuw hier.”
“Yep, zei Sapiens al. Volgende week kun je de proef wel doen. En maak je geen zorgen, hij is niet heel moeilijk, echt niet. Maar het hoort erbij. Lukt je vast wel. De mensen die het namelijk niet lukt zijn de mensen die dan ook een hekel hebben aan toverdranken. Jij vast niet, want dan zou je vast geen lid worden, of wel soms?”
“Nee, denk het niet,” antwoordde Diana enigszins verbluft.
“Mooi. Volgende week zaterdag kan je hier wel komen. Dan hoef je alleen maar een drank te maken, we kiezen nog wel een, en dan word je lid. Ik leid je dan wel even rond enzo, want ik heb nu bespreking voor onze zwerkbaltechniek. We kunnen dan misschien niet oefenen, want die Griffoendors hebben het veld opgeëist, maar-”
“Je zit ook bij het zwerkbalteam?” vroeg Diana verwonderd.
“Ja, als jager, maar ik ben bang dat ik nu echt weg moet, ik moet er over vijf minuten zijn, sorry. Ik zie je volgende week dan?”
“Is goed.”
“Doei!” riep Emily vrolijk toen ze allebei wegliepen. Diana keek haar verbijsterd na en zuchtte. Dan had je nog eens een druk leven. En als ze klassenoudste was, zat ze nu toch in het vijfdejaar, dan had ze toch haar SLIJMBALlen of eigenlijk OWLs. Diana besloot maar om het weekend rustig aan te doen. Ze was moe.

De rest van het weekend speelde ze voornamelijk spelletjes, las ze boeken of liep ze wat rond. Ze was bezig om te kijken of alle ruimtes die voorkwamen in de Harry Potter boeken ook echt bestonden. Ze had er al een paar. De kamer van hoge nood helaas nog niet. Maar ze moest zondagmiddag ook echt huiswerk gaan maken, helaas, maar dat was gelukkig niet zoveel. Ook maandag verliep niet heel bijzonder, totdat ze na de lessen samen met de griffoendors doodnerveus op het veld voor de hoofdingang bijeen kwamen voor de eerste zwerkballessen.
“Pak allemaal een bezem,” zei een man die aan kwam lopen. “Ik ben professor Celer, en ik ga jullie vlieglessen geven.” Hij pakte zijn bezem en wachtte terwijl alle eerstejaars vochten om de beste en nieuwste bezems. Diana keek tevreden naar haar buit. Ze had nog best een goede bezem te pakken gekregen.
“We gaan het dit jaar vooral hebben over de basis van vliegen. Dit jaar is het dan ook verplicht. Vanaf volgend jaar is het vrijwillig. Maar daar horen jullie dan meer over. Eerst gaan we beginnen bij het begin.”
Diana werd plotseling zenuwachtig. Wat nou als ze niet eens omhoog kwam? Of als ze juist wel omhoog kwam, maar dan naar beneden viel ofzo? Plotseling voelde Diana er niet zoveel meer voor om te gaan vliegen.
“Ga allemaal voorzichtig op je bezem stappen, en geef dan een heel klein zetje tegen de grond. Als je merkt dat je omhoog komt, wijs je de voorkant van de bezem naar beneden, heel subtiel, en probeer dan zo zacht mogelijk te landen, ja? Als ik ja zeg, zet je je af.”
Diana hielde diep adem en stapte op de bezem. Daar ging ze dan.