Hoofdstuk veertien: Game • 14.3

Met enige moeite wist Harry de deur open te trekken waardoor Louis in zijn beeld verscheen. Die laatste had natuurlijk direct door dat er iets grondig mis was. Verschillende voorwerpen waren op de grond beland wanneer Zayn Harry weer een flinke duw had gegeven. Ook het bloed dat nog op zijn gezicht hing ontging Louis niet.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ wou hij dan ook weten. Ondertussen wandelde hij het appartement binnen waarna Harry de deur weer sloot. In een wanhopige poging veegde hij met zijn mouw langs zijn neus om het overige bloed weg te halen. Al had hij natuurlijk kunnen denken dat het niet zoveel zou uithalen.
‘Ik heb bezoek gehad,’ mompelde Harry ter antwoord. Hij bukte zich vlug om enkele tijdschriften op te rapen die netjes over de vloer lagen verspreid. Toen hij ze allemaal had plaatste hij ze weer op het salontafeltje. Dat was immers hun vaste plek.
‘Van..?’ Louis was namelijk helemaal niets met die informatie. Wel kon hij vertellen dat het vast geen vriend van Harry was geweest.. Dat leidde hij af van het bloed dat er op zijn gezicht zat. Toch kon hij ook niemand bedenken die de bruinharige jongen zoiets aan zou willen doen. Of hij moest natuurlijk dingen niet weten, dingen die Harry voor hem achterhield. Hij zou eens moeten weten wat er voor hem werd achtergehouden.
Harry draaide zich nu zuchtend naar zijn beste vriend en keek hem doordringend aan. Hij haatte het wanneer hij zulke dingen moest vertellen.
‘Zayn,’ was het enige wat er uit zijn mond kwam. Met die woorden werd het dan ook direct muisstil in het appartement. Louis’ ogen verwijdden zich, en zijn mond hing zelfs een stukje open van verbazing. Had hij dat nu goed verstaan?
‘You’ve got to be kidding me..’ mompelde hij dan ook ongelovig. Hij had zeker niet verwacht die naam te horen. Niet na zo’n lange tijd van afwezigheid.

‘Wat wou hij van je?’ was de volgende vraag die er schaamteloos gesteld werd. Het was eigenlijk ook gewoon een logische vraag die wel vaker gesteld werd. Alleen was het in dit geval toch net iets specialer dan de normale gang van zaken.
‘Wat denk je?’ stelde Harry in tegenvraag. Het was niet zo moeilijk om te bedenken wat Zayn van hem wou hebben. Het enige waar hij op zinde was wraak, zoete wraak. Alleen kon die voor Harry zelf nogal bitter gaan uitvallen.
‘Hij dreigde er zelfs mee om naar Jules te gaan als ik zijn “spelletje” niet wou spelen,’ volgde daarna nog aarzelend. Bij het woord “spelletje” maakte hij met zijn vingers dan ook aanhalingstekens in de lucht. Spelletjes hoorden leuk te zijn, maar dat was deze keer helemaal niet het geval.
‘Waarom zou hij naar ha..-‘ Louis stopte abrupt met praten toen zijn euro plots viel. Hij had toen in het bos dus wel degelijk gelijk gehad. Harry was voor haar gevallen, daarom weigerde hij haar uit de weg te ruimen. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond.
‘Ik had het ook wel kunnen denken,’ kwam er dan ook gefrustreerd uit. Nog steeds begreep hij niet hoe het mogelijk was om voor een mensenmeisje te vallen. In zijn ogen stond dat alleen maar gelijk aan voedsel. Niets meer, maar ook niets minder.
‘Ik kan er niks aan doen Lou,’ zei een wanhopige Harry. Hij had werkelijk geprobeerd om er tegen te vechten, maar het was onmogelijk. Het klonk misschien vreemd, zelfs voor zichzelf. Maar hij kon niet langer ontkennen dat hij ontzettend veel van het meisje was gaan houden in de korte tijd dat hij haar kende.