Hoofdstuk veertien: Game • 14.2

‘Pas een beetje op je woorden Styles.. Of wil je soms dat ik je vriendinnetje een bezoekje ga brengen?’ Harry’s lichaam verstrakte en in zijn ogen was een harde uitdrukking af te lezen. Zayn mocht doen met hem wat hij wou, maar hij zou met zijn handen van Jules afblijven. Ze had hem niks misdaan.
Met alle kracht die hij in zich had duwde hij Zayn van zich af. Wanneer hij kwaad was, was hij tot veel meer in staat dan wanneer hij zich rustig voelde. Zayn stond inmiddels alweer op zijn benen en nam een dreigende houding aan. Hij was in ieder geval niet van plan om zich te laten verslaan door Harry.
‘Je blijft uit haar buurt!’ waarschuwde die laatste hem een keer duidelijk. Als hij ook maar één vinger naar haar durfde uitsteken kon hij er zeker van zijn dat hij het Zayn betaald zou zetten. Al was het het laatste wat hij ooit in zijn leven zou doen. Hij had Jules immers beloofd haar nooit meer pijn te doen, ook niet via andere personen. Die belofte zou hij dan ook houden, ongeacht wat hem dat zou kosten.
Een geluid dat viel te omschrijven als een luide “krak” drong zijn oren binnen. Automatisch vlogen zijn handen naar zijn gezicht waar ze zich om zijn neus heen klemden. Het bloed sijpelde er zonder enig problemen uit, en de pijn verraadde dat hij wel degelijk gebroken was. Met een simpele beweging van zijn handen zette hij zijn neus terug recht waarna hij in enkele seconden weer genas. Tenminste nog iets positiefs.
‘Prick,’ mompelde Harry terwijl hij het bloed van zijn gezicht veegde. Zayn leek niet eens gevoeld te hebben dat hij Harry zonet een gebroken neus had geslagen.
‘Ik zei toch dat je op je woorden moest letten. Je hield je niet aan de regels van het spel,’ verklaarde Zayn simpel. Hij zou met alle plezier nog wel enkele van die meppen uitdelen aan de krullenbol. Daar had hij niets op tegen.

‘Ik heb nooit gezegd dat ik jou idiote spel wil spelen!’ verdedigde Harry zichzelf. Hij kon zich zelfs wel veel leukere spelletjes indenken dan dit gedoe. Al was hij er zo goed als zeker van dat Zayn geen gewoon gezelschapsspelletje met hem wou spelen. Tenminste toch niet als er geen vorm van geweld in voorkwam.
Alweer had hij een trap in zijn maag te pakken waardoor hij kort dubbelklapte. Waarom was die idioot zo verdomd snel? In ieder geval was hij een stuk sneller dan dat Harry zelf was, daar kon hij niet omheen.
‘Hoe vaak wil je nog dat ik het herhaal Styles?’ Zayn had totaal geen medelijden met hem, in tegendeel zelfs. Hij genoot hier met volle teugen van. Net toen hij op het punt stond om hem nog eens te verrassen met een trap tegen zijn scheenbenen hoorde hij iets. Er kwam iemand anders aan.
‘I’m not finished yet.’ Met die woorden verdween Zayn dan ook weer meteen. Waarschijnlijk had hij via één of ander raam zijn uitweg gevonden. God mocht het weten.
‘Hazz? Ben je daar?’ was Louis’ stem hoorbaar aan de andere kant van de deur. Voordat Harry hem zou openen haalde hij nog een keer diep adem.
‘Ik kom eraan!’ riep hij met een schorre stem terug naar zijn beste vriend. Die had natuurlijk geen idee van wat er allemaal aan de hand was, en het liefste zou hij dat ook gewoon zo houden. Hij wou Louis niet onnodig betrekken.