The white house in the Golden Forest

Ik krimp ineen van het luide gekraak. Ik kijk naar binnen. Het enige wat ik zie is veel stof, dichtgespijkerde ramen en een hoekje waar een paar vleermuizen een nest hebben. Ik ril. Een vreemd koud gevoel bekruipt me. Vanuit mijn ooghoek zie ik iemand naast me staan. Ik draai me snel om maar zie niks. Een koude rilling loopt over mijn ruggengraat. ‘... Fay, ga naar binnen. Alles wat je moet weten bevind zich hier in huis... mijn huis..’ Mijn ogen gaan wijd open. "Is dit jouw- Jouw huis?" Ik probeer te snappen wat hier allemaal gebeurt. Maar ik kan alles niet meer aan elkaar knopen. Mijn gedachten razen door mijn hoofd en mijn benen voelen als slappe kauwgom. Ik kijk nog een keer het oude huis in. Ik doe mijn ogen dicht. ‘Waarom doe ik dit?’ Ik zucht. Ik doe mijn ogen weer open. Na wat rommelen in mijn jaszak vind ik nog een klein zaklampje. Ik adem nog een keer diep in en uit en knip dan mijn zaklamp aan. Voorzichtig stap ik de duisternis in. Mijn ogen moeten nog wennen aan het contrast tussen de verlichte open plek en dit donkere, stoffige huis. De lichtstraal van mijn zaklamp glijdt over de muren. Ik jaag de vleermuizen weg en een paar spinnetjes vluchten naar een oude stoel. Het enige interessante lijkt mij het schilderij wat naast de trap hangt. Het is een mooi oud schilderij van een man en zijn dochter. Als ik goed kijk zie ik door de dikke stoflaag heen dat de ogen van het meisje blauw zijn. ‘Een hint van mij leidt naar antwoorden.’ Hoor ik een zachte stem fluisteren. Het klinkt heel erg benauwd en erg vluchtig. Alsof ze weinig tijd heeft om dit te zeggen. "Dus toch het schilderij." mummel ik. Ik ga op mijn tenen staan om het schilderij te pakken. "Wie heeft hem zo hoog gehangen." zeg ik geïrriteerd. Na nog een poging heb ik hem eindelijk. Op de achterkant staat een tekst. Loop zesentwintig stappen dichter naar de hemel. Sla daar links af, rechtsaf, of toch rechtdoor. Maakt de goede keuze en daar zullen de antwoorden zijn. Mijn ogen glijden naar de trap. Snel tel ik de treden. Het zijn er precies zesentwintig. "Zo moeilijk is dat toch niet." Ik kijk nog een keer naar het schilderij en hang het dan met veel moeite weer terug. Ik stap op de eerste tree van de trap en tel nog maar een zekerheid de treden. "Eén..." zeg ik zacht. "Twee... drie... vier..." De treden kraken, net zoals de deur. Waarschijnlijk kraakt alles aan dit huis. "Vijfentwintig... zesentwintig..." Ik sta nu op een gammele krakende overloop. Voetje voor voetje schuifel ik verder. Aan het eind staan drie deuren. ‘Linksaf, rechtsaf, of toch rechtdoor...’ Hoor ik zacht. De kamer links van me had een vaalgele deur. Die recht voor mijn neus een vage bruingroenige deur. En de deur rechts van me heeft een witte deur, maar dan met een laag stoof en iets wat lijkt op vleermuizenpoep erover. ‘Dichter naar de hemel’ Hoor ik een stem, uit de deur rechts van me. "Laat ik het maar erop wagen." zucht ik. Ik uw de klink naar beneden. Natuurlijk kraakt dat ook weer. Ik laat het licht van mijn zaklamp over de muren lopen. De kamer is helemaal leeg op een mooie staande spiegel en een standaard met een oud boek na. Vanuit de spiegel komt een flauw licht. ‘Je hebt het gevonden.’ Ik kijk recht in het gezicht van het meisje. Ze glimlacht zwakjes naar me. Ze wijst naar het boek en het lijkt of ze zicht heel erg inspant. Even later zakt ze vermoeid in elkaar. Het wordt weer donker in de kamer en ik draai me om naar het boek. Nu is het zijn beurt om licht te geven. Het boek waait open met een schijnbaar onvoelbare wind. De bladzijden blijven waaien totdat ze uiteindelijk bij een pagina aankomen waarop aan de linkerkant een tekening van een meisje staat en aan de rechterkant staat een tekst. Ik loop verwonderd naar het boek toe en kijk nog even op de kaft. Forgotten tale staat er op. Ik kijk weer terug naar de pagina’s waarop het boek open waaide, en begin –bevend als een rietje- te lezen.