Hoofdstuk veertien: Game • 14.1

Hoofdstuk veertien: Game


Zonder al te veel moeite wist Harry in één poging zijn hand op de lichtknop te plaatsen. De lampen sprongen dan ook vrolijk aan waardoor ze zijn appartement verlichten. De deur duwde hij met zijn andere hand terug in het slot. Een zachte klik toonde aan dat hij ook daadwerkelijk dicht was.
De zolen van zijn schoenen lieten een sloffend geluid achter naarmate hij verder de eerste ruimte in wandelde. Die moest namelijk de woonkamer voorstellen waar hij zich probeerde te ontspannen deze dagen. Niet dat dat altijd lukte, maar het was er wanneer hij het nodig had. Dat was het belangrijkste.
Hij stopte echter abrupt met lopen toen hij iets zag dat helemaal niet thuishoorde in zijn appartement. Een jongen had zich nonchalant op de houten tafel neergezet. Het leek alsof de jongen op iemand aan het wachten was, en een vermoeden vertelde hem dat hij die persoon was. Waarvoor zou hij anders naar zijn appartement komen?
‘Je hebt geen idee hoe lang ik op je heb zitten wachten,’ meldde de jongen op een rustige toon. Misschien zei hij het wel iets té rustig. Met een sierlijke sprong belandde hij terug op de vloer waarna hij zich tot Harry richtte.
‘Hallo Harry,’ kwam er daarna uit zijn mond. Harry kon zien en horen dat het vol sarcasme zat. De bruine ogen, het ravenzwarte haar, zijn ongeïnteresseerde houding. Hij had het allemaal al eerder gezien. Deze jongen zag er misschien onschuldig uit, maar hij was gevaarlijk, en net zo dodelijk als Harry dat was.
‘Wat wil je Zayn?’ Harry zette bewust enkele stappen achteruit om wat meer ruimte tussen hen te creëren. Die ruimte zat vol spanning, dat zou ieder ander persoon gewoon kunnen voelen. Al was het waarschijnlijk beter dat er niemand anders aanwezig was.
‘Je herkent me nog.. De laatste keer dat we elkaar tegenkwamen was dat nochtans anders..’ zei Zayn met een valse grijns op zijn gezicht.

Harry had in eerste instantie geen idee waar Zayn het over had, maar al gauw schoot de herinnering hem te binnen. Precies drie dagen geleden had iemand hem aangevallen, en hij was er haast zeker van dat het deze jongen was geweest.
‘Nog bedankt voor die staak, dat had je echt niet hoeven doen,’ mompelde Harry dan ook sarcastisch. Het had vreselijk veel pijn gedaan en hij had daar nog zeker vijftien minuten op de grond gelegen voordat de pijn volledig weg was. Hij verafschuwde die dingen echt. Iedere vampier deed dat.
‘Met plezier Harry, dat weet je toch,’ antwoordde Zayn op zijn beurt weer. Hij wandelde enkele passen vooruit en ging op de armleuning van de zetel zitten. Hij trok er zich niets van aan dat hij helemaal niet gewenst was in het appartement.
‘Die had je nog tegoed van me,’ was de simpele verklaring die er te geven viel. Hij was namelijk nog helemaal niet vergeten hoe hij dankzij Harry in de problemen geraakte jaren geleden. Hij had eindelijk besloten om het de krullenbol allemaal terug te betalen.
‘Je verdiende het Zayn.’ Harry’s stem klonk luid en duidelijk. Er viel hem niets te wijten, en vele waren het daarmee eens geweest. Alleen Zayn niet natuurlijk, het had alleen maar in zijn nadeel gespeeld. Voordat hij ook maar één keer met zijn ogen kon knipperen hing hij tegen de muur. Zayn ’s hand hield hem zonder problemen omhoog bij zijn keel. Hij was klaar om zijn spelletje te spelen.