Hoofdstuk drie: Tour • 3.2

Camille wandelde rustig de trap af toen ze zich eindelijk had omgekleed en alles wat daarbij hoorde. Haar outfit was niets speciaals, maar ze voelde zich er goed in. Dat was dan ook direct het belangrijkste en het enige wat haar kon interesseren. Om de kou wat tegen te gaan had ze wel haar benen in zwarte panty’s gehuld. De Engelsen zelf mochten het dan wel warm hebben, zelf was ze wat meer gewend.
‘Eindelijk klaar?’ vroeg Louis met een geamuseerde glimlach op zijn gezicht toen Camille op haar dooie gemak de woonkamer binnen kwam wandelen. Ze beantwoordde zijn vraag dan ook door even vrolijk te knikken.
‘Goed, dan kunnen we vertrekken!’ Louis sprong enthousiast overeind uit de zetel. Camille keek hem even verbaasd aan toen bleek dat ze nu al gingen vertrekken. Haar maag was het daar duidelijk niet mee eens, en zelf was ze dat ook niet.
‘Nu al? Ik heb nog niks gegeten!’ probeerde ze de jongen een beetje af te remmen. Het was echt wel noodzakelijk dat ze iets binnen zou krijgen, anders konden ze haar strak nog van de grond gaan rapen. Liet dat nu net niet de bedoeling zijn.
‘Niall zal onderweg sowieso nog wel eisen om te stoppen voor wat voedsel, dus dan moet je dan maar iets eten,’ was zijn simpele antwoord. Goed, het zag er dus naar uit dat ze nog een tijdje zou moeten wachten op haar ontbijt. Ze zou Louis wel gewoon de schuld geven als ze zou sterven van de honger. Mooi niet dat ze hem wat zou nalaten.
‘Come on mate, time to go!’ De grijns op Louis’ gezicht was gewoon niet te missen, en Camille wist direct wat er zich achter die grijns verschool. Ze wist ook dat dit zich nog wel vaker voor ging doen, daar zat ze nu eenmaal aan vast.
‘Lachte je nu net met mijn accent Tomlinson?’ vroeg ze dan ook op een strenge toon. Niet dat ze er echt kwaad om was. Hij haalde op zijn beurt kort zijn schouders op en liep naar de gang toe om zijn jas te nemen.

‘Wacht even.. Ik moet toch niet weer met jou in de auto hé?’ Camille was bezig met haar jas aan te trekken toen ze besefte dat dat wel eens goed mogelijk zou kunnen zijn. Ze had nog steeds een trauma aan de rit van gisteren, dus dat vermeed ze liever.
‘Stel je niet aan, er is niks mis met mijn rijstijl!’ verdedigde Louis zich weer. Met zijn rechterhand trok hij de voordeur open en gebaarde dat Camille voor moest gaan. Dat deed ze dan ook netjes terwijl ze de knopen van haar jas dicht deed.
‘Ik denk niet dat de andere mensen op de baan het daarmee eens zijn,’ mompelde ze in tegenspraak. Al was ze niet zeker of hij het had gehoord.
‘Puh. Ze zouden allemaal nog iets kunnen leren van mij,’ wierp Louis weer gelijk tegen.
‘Laat me raden.. Je examinator was een vrouw?’ Camille trok plagend een wenkbrauw op terwijl ze samen naar de auto liepen. Vanuit haar ooghoeken kon ze zien hoe zijn wangen langzaam een lichtrode kleur kregen. Eigenlijk zag het er best wel grappig uit.
‘Ja… Maar dat heeft er helemaal niks mee te maken!’ Ze liet een klein lachje ontsnappen toen ze zijn wanhopige verdediging hoorde. Ze vond het gewoon geweldig om hem te plagen, al wist ze dat dat andersom waarschijnlijk ook wel zo was.
‘Ik ben benieuwd wat Leonore daar van vindt,’ deed ze er nog een schepje bovenop. Bewust vergrootte ze de afstand tussen hen tweeën nog een beetje. Je wist maar nooit wat Louis opeens in zijn gekke hoofd kreeg.
‘You tease!’