15 - Wild

Ik kijk nog steeds van hem weg, naar mijn schoenen. Het stiksel lijkt plots verbijsterend interessant, maar dit is enkel schijn. Ik wil weten wat hij dacht, waarom hij het fout vond of beter, wat hij fout vindt.
"Wat dacht je?" vraag ik, als de flapuit die ik ben. Ik voel hoe hij plotseling beweegt naast me en ik kijk op. Hij staart me met grote ogen aan. Zijn mond vormt al de letter 'n' en ik weet dat hij niets wilt zeggen.
"Vast.." zeg ik bot, ik snap niet waarom, maar ik wou het gewoon zo graag weten. Ik sta op van de bank en loop weer naar de keuken.
"Nu, dat ging niet bepaald vlot." grijnst Harry, hij springt op het aanrecht en wiebelt met zijn wenkbrauw, wat heeft iedereen toch?
"Ik snap niet waar je het over hebt." zeg ik nonchalant, ik doe de frigo over en kies voor een flesje water.
"Doe niet of je neus bloed, Niall." Sarcastisch gooi ik mijn hand over mijn neus en schreeuw het uit. "De pijn!" gil ik, Louis komt meteen te hulp gesneld. Hij verwijdert mijn hand van mijn neus en trekt een lelijk gezicht. "Dit ziet er niet best uit!" gilt hij enthousiast.
Hij neemt een dino-plakker en plakt die dwars over mijn neusbrug.
"Beter." zucht hij opgelucht, ik kijk grijnsend naar hem en wrijf met een dankbare blik naar hem.
"Dankje, Tomlinson." Ik drink een teug van mijn water en een steek schiet in mijn hoofd, die kater was dus toch nog niet helemaal weggeëbd? Ik slenter plotseling helemaal misselijk naar de leefruimte en gebaar naar Liam dat hij moet opzouten. Hij negeert dit aanbod en klopt op zijn schoot als teken dat'k wel over hem heen mag gaan liggen.
Ik knik dankbaar, zo moest'k ook geen kussen improviseren. Ik leg me min of meer nonchalant over hem heen, en merk meteen dat zijn schoot het beste kussen ooit is.
Hij drukt de tv af, waarop ik me omdraai zodat ik zijn gezicht zie. Hij grijnst naar beneden, naar mij.
"Nu denk ik het weer." zegt hij droogjes, ik kijk verward. Denkt hij weer dat ene 'foute'?
Ikzelf zit ook met best foute gedachten, zoals dat ik Liam nu wel tegen me aan wil trekken, of mijn gezicht in zijn buik wil drukken om me voor hem te verstoppen en zijn geur nog meer te ruiken.
Alles wat ik nu ruik is één en al Liam en het was goed.
"Dat foute?" vraag ik dan, zijn hand begint plukjes haar van me naar de ene naar de andere kant te leggen. "Misschien" zegt hij mysterieus.
Ik grijns naar hem, maar kijk dan snel van hem weg een druk de tv weer aan, ik voel hem zuchten, maar ik wil dit niet.
Ik ben niet zo, het mag niet uit de hand lopen, hoe goed het ook voelt. Het is fout, fouter kan gewoon niet. Ik sluit mijn ogen, na een kwartiertje te hebben gelegen met gesloten ogen voel ik zijn hand weer door mijn haar en op mijn borstkas, als een reflex rol ik dichter tegen hem aan en mijn neus drukt tegen zijn gespierde buik.
Niemand kan me nu wat maken, ik 'slaap'. Af en toe iets fout doen is acceptabel, zelfs bijna nodig om het goede in je terug te vinden.