Hoofdstuk twee: That's mine • 2.3

Zayn deed zijn jas uit en hing die netjes aan de kapstok. Hij meende zich te herinneren dat Louis hem had verteld dat zijn nichtje vandaag uit Australië zou aankomen. Waarschijnlijk was dat dan ook het meisje dat voor hem de deur had open gedaan. Louis had hem echter nooit verteld hoe knap ze wel niet was. Alleen haar verschijning al deed zijn mond nog net niet open vallen.
‘Wat is je naam eigenlijk?’ vroeg hij met een glimlach aan haar. Hij wist wel dat hij haar naam al eens van Louis had gehoord, maar die was hij vergeten. Soms wou zijn geheugen gewoon echt niet meewerken, hoe hard hij ook probeerde.
‘Camille,’ was haar zachte antwoord. En boem! Zelfs haar stem was perfect. Het zou nog moeilijk gaan worden om negatieve punten te vinden aan dit meisje. Als ze die al had, dat was ook nog eens de vraag. Toen hij eindelijk doorkreeg dat hij naar haar aan het staren was knipperde hij kort met zijn ogen en wendde zijn gezicht af.
‘Ehhm, de rest zit in de woonkamer,’ zei Camille zachtjes. Hij zou vast en zeker wel gewoon naar zijn vrienden toe willen gaan in plaats van met een onbekend meisje te staan praten. En daarbij moest ze nog steeds een bezoekje aan het toilet brengen. Zayn keek weer op en knikte lichtjes met zijn hoofd.
‘Je draagt volgens mij mijn vest,’ merkte hij op toen hij net in de richting van de woonkamer wou wandelen. Hij had al zo’n vermoeden gehad dat Louis ‘m gestolen had, dat deed hij wel vaker met de kleding van de andere jongens. Natuurlijk kregen ze het achteraf wel weer gewoon terug.
Camilles wangen kleurden lichtjes rood toen hij dat zei. Haar ogen gleden kort over het vest dat ze aan had. Louis had haar inderdaad verteld dat het van Zayn was, alleen had ze daar tot nu niet bij stilgestaan.

Ze stroopte de mouwen van haar armen af en trok het vest zo uit. Vervolgens stak ze haar arm in Zayn ’s richting uit met het vest in haar hand. Ze kon best begrijpen dat hij het gewoon terug wou hebben. Het was en bleef tenslotte zijn eigendom.
‘Je mag ‘m best aanhouden hoor,’ merkte Zayn lachend op. Hij wist ook wel dat ze het best koud moest hebben met het temperatuurverschil. En daarbij had hij het zelf toch helemaal niet koud.
‘Hij is van jou,’ weerde Camille hoofdschuddend. Hoe raar was het ook om opeens een wildvreemde persoon met jou vest te zien? Zelf zou ze het ook helemaal niet leuk vinden als iemand zonder het te vragen haar kleding zou gaan dragen.
Zayn zuchtte zachtjes en nam dan toch maar het vest aan. Hij was echter niet van plan om het zelf aan te trekken. Met het vest in zijn handen ging hij achter haar staan. Niet veel later voelde het blonde meisje zacht stof over haar armen vallen.
‘Doe me een plezier en draag dat ding gewoon,’ mompelde Zayn. Ze kon zijn warme adem in haar nek voelen waardoor de haartjes op haar armen alsnog overeind gingen staan. Ze had geen idee waar dat opeens vandaan kwam, maar het voelde vreemd en ongewoon. Hij was gewoon aardig tegen haar.
Zayn stapte weer bij haar weg en glimlachte nog een laatste keer voordat hij nu daadwerkelijk naar de woonkamer wandelde. Direct werd hij uitbundig begroet door de andere jongens die er nog steeds zaten.
Zo bleef Camille dus verbouwereerd achter in de gang van het huis.