Hoofdstuk dertien: Promise • 13.1

Hoofdstuk dertien: Promise


‘Heb je nu serieus weer een uur strafstudie te pakken?’ vroeg Emily lachend. De twee meisjes wandelden rustig over het schoolplein heen, in de richting van de uitgang. Ze hadden er alweer een saaie schooldag opzitten en daar moesten ze nu even van bekomen. Eigenlijk net zoals iedereen.
‘Ja, ik was vijf minuten te laat. Ik vind wel een manier om er onderuit te geraken,’ antwoordde Jules met een brede grijns op haar gezicht. Ze kwam wel vaker te laat en dat bleven ze natuurlijk niet door de vingers zien.
‘Tuurlijk, dat doe je altijd.’ Emily wiebelde even veelbetekenend met haar wenkbrauwen en hield eventjes halt toen ze de schoolpoort al voorbij waren. Ze moest namelijk de andere kant dan Jules uit.
‘Ik zie je morgen wel weer Em,’ zei Jules vrolijk tegen haar beste vriendin. Ze had vandaag bewust niet tegen haar verteld dat er zich iets tussen haar en Harry afspeelde. Het kon goed zijn dat het Emily helemaal van streek zou maken, en dat wou ze dus liever vermijden. Emily knikte dan ook kort en zwaaide nog even naar Jules voordat ze begon te wandelen.
Jules slaakte een diepe zucht en begon dan ook maar langzaam naar huis te lopen. Haar koude handen propte ze vlug in haar warme jaszakken. Elke dag werd het gewoon kouder, en tijdens de zomer was het al niet zo bijzonder warm in Engeland. Hogere temperaturen waren dan ook van harte welkom.
Haar nutteloze gedachten werden verstoord door iemand die haar achter een muurtje trok. Ze kon nog net haar evenwicht bewaren en een gil binnen houden. Haar geschrokken uitdrukking veranderde al snel naar een geïrriteerde toen ze zag wie de schuldige was. Typisch.
‘Weet je Harry, je kunt ook gewoon vragen of ik met je mee wil komen..’ wees ze de jongen met de bruine krullen dan ook terecht. Iedere keer weer slaagde hij erin haar ongelooflijk hard te laten schrikken. Misschien was het wel zijn favoriete sport ofzo.

‘En waarom zou ik dat doen?’ vroeg Harry lachend terwijl hij zijn armen koppig over elkaar sloeg voor zijn borst. Hij vond het gewoon leuk om onverwachts tevoorschijn te komen. Daar was hij in de loop van de jaren wel een expert in geworden.
‘Omdat je me altijd dood laat schrikken,’ verklaarde Jules eventjes voor hem. En daarbij was het ook nog eens een stuk beleefder in plaats van haar gewoon ergens heen te sleuren. Kennelijk hield hij daar dus geen rekening mee.
‘Maar misschien is dat wel de bedoeling,’ antwoordde Harry op zijn beurt weer. Een geamuseerde grijns sierde zijn gezicht waardoor er een stukje van zijn witte gebit zichtbaar werd.
‘Jij pestkop!’ riep Jules gefrustreerd uit en verkocht hem een mep tegen zijn schouder. Ze was er haast zeker van dat hij er gewoon helemaal niets van zou voelen. Het was zelfs zo dat ze er zelf waarschijnlijk meer pijn aan over hield.
‘Dat is nog eens een gepaste manier om iemand te begroeten,’ mompelde Harry lachend terwijl hij eventjes over zijn schouder wreef. Ze kon maar de indruk hebben dat het hem echt geraakt had. Wat dus niet het geval was.
Jules grinnikte zachtjes en ging op haar tenen staan. Hij was namelijk wel een stukje groter dan haar. Vlug drukte ze een kus op zijn lippen waarna ze even glimlachte.
‘Beter zo?’