Hoofdstuk twee: That's mine • 2.2

Camille luisterde met plezier naar de grappige verhalen die de jongens te vertellen had. Ondertussen praatte ze zelf ook met Leonore die naast haar zat. Ze kon niet ontkennen dat Louis een goede smaak had wat meisjes betrof. Leonore was echt heel erg aardig, en het leek erop dat de twee meisjes wel ongeveer in dezelfde dingen geïnteresseerd waren. Slechter zou het dus al niet meer kunnen worden.
‘Lou, waar is het toilet ergens?’ vroeg ze na een tijdje aan hem. Ze had best wat uurtjes op het vliegtuig doorgebracht, en in de vlieghaven had ze er ook niet aan gedacht om even te gaan. En daarbij, ooit zou ze toch eens moeten uitvinden waar het toilet zich in het huis bevond.
‘Oh, de laatste deur van de gang,’ antwoordde Louis vrolijk terwijl hij enkele gebaren met zijn armen maakte. Camille knikte begrijpend en hees zichzelf met wat moeite overeind. De vermoeidheid begon steeds meer zijn tol te eisen waardoor alles een beetje trager vooruit ging. Ze moest maar eens vroeg in bed kruipen straks.
Netjes volgde het meisje Louis’ instructies en wandelde dan ook naar het einde van de gang toe. De muren van de gang hadden een beige kleur die het geheel al direct een stuk warmer maakte. De deuren waren van hout gemaakt, ook dat zag er heel erg leuk uit. Ze kon echt wel met gemak wennen aan de Engelse stijl.
Haar poging om bij het toilet te geraken werd echter abrupt onderbroken door een zacht geluid dat door het huis weerklonk. Het drong al snel tot haar door dat er iemand op de bel had gedrukt. Met een zucht draaide ze zich op haar hakken om en wandelde vlug in de richting van de voordeur.
‘Ik ga wel!’ riep ze nog om de anderen even te waarschuwen. Nu ze toch in de gang was kon ze ook gelijk even de deur open maken. Haar slanke vingers omklemden niet veel later de zilverkleurige deurklink en duwde die omlaag. Toen ze de deur open trok vulde een jongen haar gezichtsveld op.

Zayn keek op toen de deur eindelijk werd opengedaan, maar er stond een onbekend meisje in de deuropening. Haar verschijning zorgde er echter voor dat hij niet in staat was nog iets zinnigs uit te brengen. Haar blonde haren vielen perfect om haar schouders heen en hadden een natuurlijke glans. Ook de donkerblauwe kleur van haar ogen deed zijn hart een versnelling harder slaan.
Camille daarentegen bestudeerde zijn ravenzwart haar dat in een kuif omhoog stak. De jongen had een prachtige kaaklijn en zijn donkerbruine ogen deden de temperatuur direct met vijf graden stijgen. Op dit moment was ze inderdaad niet ver verwijderd van een hartaanval.
‘Cam, wie is het?’ Louis’ stem drong haar oren binnen en ze rolde even met haar ogen om de bijnaam die hij haar altijd gaf. Ze kon echter niet antwoorden omdat ze niet eens wist wie de jongen was. Ze wierp hem dan ook een vragende blik toe.
‘Zayn,’ antwoordde de jongen waarna hij een stralende glimlach liet zien. Damn, hij zou perfect in een tandpasta reclame mee kunnen doen.
‘Het is Zayn!’ riep ze dan maar terug waarna ze gebaarde dat de jongen binnen moest komen. Zelf zette ze een stapje achteruit zodat hij langs kon lopen. Toen hij eenmaal binnen was sloot ze de deur weer netjes achter zich.
Nu had ze dringend even tijd nodig om te bekomen van zijn verschijning.