137~

Laura PoV
Tom had geen partituur nodig, hij kende veel liedjes uit zijn hoofd. hij begon met iets zachts, heel mooi. Iets wat ik had kunnen voorzien van hem, het zag er naar uit dat hij nooit zou opgeven; Barbara of niet. Toen hij gedaan had met spelen, keek hij naar mij. 'Te ... weet ik veel wat?' hij wou zelf niet zeggen dat hij romantisch bedoelde. ik knikte. 'Iets anders?' vroeg hij zacht. nog voor ik geknikt had, speelde hij iets anders. heel droevig, maar ook heel mooi. er liep een traan over mijn wang; Toen Tom gedaan had met spelen, veegde hij die weg. 'Komaan zeg, de wereld is oneerlijk.' zei hij, hij leek bijna echt boos. ik keek hem vragend aan. 'Wat?' 'Alles wat ik doe, wat ik ook maar doe; je begint altijd te huilen.' zei hij. ik glimlachte en liet mijn hoofd in mijn nek hangen. Eigenlijk wilde ik niet weten dat hij er nog zo veel spijt van had, dat hij er zo veel onder leed. Want het moet iets beteken, dat er nog iets meer zat onder de bodem, ergens diep zat er nog iets wat het zo erg maakte voor hem om mij te zien krijgen. Het maakte me bang, maar het deed me ook dingen realiseren over mezelf. Tom haalde me over mijn bedenkingen. 'Gaan we iets doen?' vroeg TOm, duidelijk dat hij mij wilde doen lachen. 'Horrorfilm?' stelde hij voor. ik keek hem raar aan. 'Ik wil echt geen filmpjes zien van jou dansend in je pyjama, TOm.' zei ik lachend. Hij rolde met zijn ogen. 'Geheimpje; ik draag 's nachts niet meer dan een boxershort. Je mag altijd komen controleren...' zei hij samenzweerderig. Ik deed alsof ik erover nadacht. 'Nee, toch niet, geen trauma's voor mij.' zei ik, TOm keek naar zijn schoenen. TOen hij naar buiten liep, hoorde ik hem mompelen; 'niet nog meer..'