135~

Laura PoV
'Als..als je wilt mag je muziek maken, de buurtbewoners zijn heel begrijpend.' zei hij, maar ik had het gevoel dat hij er dat hoop ik maar in zijn hoofd bijvoegde. Ik schudde mijn hoofd, ik kon het niet meer. 'geen zin?' vroeg hij verbaast. 'Vroeger deed je niets anders. Je was beter dan ik.' zei hij. ik haalde mijn schouders op, een beetje kortaf misschien. 'Is er iets?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'hoe lang is het geleden dat je ... Laura?' vroeg hij zacht. Ik wist niet hoe mijn gezicht eruit zag, ik wilde het niet weten. Iets in mij wou niet aan TOm zeggen dat het bijna 6 jaar geleden was... ik had in al die tijd niet meer aan een piano gekomen. 'Ik ben het verleerd, ik heb thuis geen piano of zo dus..' zei ik zacht, en ik hoopte dat hij niet doorhad dat mijn stem trilde. 'Please, probeer het gewoon; 1 liedje maar. Pliezzz? Please, please?' smeekte hij. Nochtans wist hij dat ik ongevoelig was aan puppyoogjes. 'Speel jij maar iets voor mij.' zei ik, in de hoop dat de rest dan thuis zou komen en ik toch niet moest spelen. 'Lady's first.' zei hij lachend. Hij was bezorgd, bij TOm kon je zoiets aan zijn ogen zien, vroeger toch. Er was geen reden meer voor mij om te weten hoe TOM dacht. 'En als lady zeg ik dat jij eerst moet.' probeerde ik nog. 'Als jij speelt, speel ik.' zei hij uiteindelijk. Nu ja, er was geen ontkomen aan, de korte pijn dan maar. zoals een plakker, die scheur je er ook ineens af. Het zou gewoon zo gênant zijn als ik de hele tijd vals en verkeerd speelde. Tom kon toch zo koppig zijn, precies een ezel. Of nee, wacht, dat is een belediging voor dat beestje.