Hoofdstuk twaalf: Awkward • 12.2

Jules had haar handen in elkaar geslagen en slaakte een zenuwachtige zucht. Ze vond het echt niet leuk dat ze hem nu pijn moest gaan doen, maar ze had gewoon geen andere keuze. Hij moest de waarheid weten.
‘Het was een vergissing, ik had het niet moeten doen,’ gooide ze er uiteindelijk toch gewoon uit. Eerlijk gezegd had ze nu de neiging haar ogen stevig dicht te knijpen zodat ze hem niet zou moeten aankijken. Het zou echter laf zijn, waardoor ze hem dan toch een voorzichtige blik toewierp. Het enige wat Matthew deed was stil blijven zitten.
‘Matt, zeg iets, sla me desnoods..’ zei ze zachtjes toen hij na enkele minuten nog steeds niets gezegd had. Ze zou het hem echt niet kwalijk nemen als hij haar een mep wou verkopen, dat had ze volgens zichzelf wel verdient.
‘Ik ga je niet slaan Jules. Dat zou ik nooit doen,’ mompelde de jongen uiteindelijk toch gewoon. Hij dwong zichzelf zowat om een kleine glimlach te laten zien. De desbetreffende glimlach bereikte echter nooit zijn ogen. De vrolijke twinkeling die ze al zo vaak gezien had was nu nergens te bekennen.
‘Het spijt me echt, maar ik wil echt niet tegen je liegen.’ Jules wist dat hij het leuker vond wanneer ze gewoon de waarheid vertelde. Dat was dan ook exact wat ze zoveel mogelijk probeerde te doen.
‘En daarbij ben ik er zeker van dat je het juiste meisje nog gaat tegenkomen,’ voegde ze er daarna nog glimlachend aan toe. Die woorden meende ze dan ook echt uit de grond van haar hart. Er waren genoeg meisjes die Matthew een knappe jongen vonden, alleen merkte hij dat zelf nog niet op.
‘I just need a hug right now.’ Matthew trok een zielig gezichtje waaraan zijn beste vriendin niet aan kon weerstaan. Met plezier zou ze hem die knuffel dan ook gewoon geven. Het betekende niet omdat ze hem had afgewezen, dat ze geen vrienden meer waren. En die gaven elkaar nu eenmaal wel eens een knuffel.

‘Ik zie je morgen dan op school?’ vroeg hij terwijl hij zijn jas weer dichtritste. Ze stonden inmiddels weer in de deuropening van de voordeur, en Matthew stond op het punt om terug naar his te vertrekken. Jules grijnsde lichtjes.
‘Al is het met tegenzin: je ziet me morgen,’ was haar antwoord. Ze had nog steeds een grondige hekel aan school en wou dan het liefst ook gewoon thuis blijven. Het nadeel daaraan was dat ze dan sowieso in de problemen zou komen. En daarbij zouden haar ouders het er ook helemaal niet mee eens zijn.
Matthew glimlachte nog een laatste keer en begon toen richting de straat te wandelen. Ze keek hem nog een tijdje na en sloot toen de deur weer. Eigenlijk was het best nog wel meegevallen, ze had erger verwacht. In ieder geval toch dat hij kwaad zou zijn en voor een hele tijd niet meer met haar wou spreken. Toch was hij haar beste vriend voor iets.
‘Is Matthew alweer weg?’ vroeg haar moeder toen ze even in de hal kwam kijken. Ze was het gewend dat de jongen veel langer bleef. Het was meestal de grootste klus om de twee van elkaar te scheiden. Alleen was dat deze keer dus anders.
‘Ehhm ja, hij moest nog ergens heen,’ verzon Jules vlug om andere vragen te omzeilen. Het was niet nieuw dat haar moeder echt alles wou weten als het op jongens aankwam. Soms kon dat wel handig zijn, maar vaak was het ook gewoon ongelooflijk irritant.